Polsk-Tysk ordbok »

be betyder på tyska

PolskaTyska
beletrystyka noun

die Belletristik [der Belletristik; —]Substantiv

Belfast (geografia, geograficzny) stolica Irlandii Północnej,
noun

das Belfast [des Belfastu; —]Substantiv

Belfort (geografia, geograficzny) (administracja) miasto we wschodniej Francji, w regionie Burgundia-Franche-Comté;
noun

BelfortSubstantiv

belg noun

der Belgier [des Belgiers; die Belgier]Substantiv

Belg noun
obywatel Belgii

der Belgier [des Belgiers; die Belgier]Substantiv

Belgia (geografia, geograficzny) państwo w Europie Zachodniej ze stolicą w Brukseli;
noun

Belgien [Belgien(s); —] (Königreich Belgien) (Staat in Westeuropa)Substantiv

Belgijka noun
obywatelka Belgii

die Belgierin [der Belgierin; die Belgierinnen]Substantiv

belgijski adjective
odnoszący się do Belgii lub Belgów

belgisch [belgischer; am belgischsten]Adjektiv

Belgrad noun
stolica Serbii;

Belgrad [Belgrad(s); —] (Hauptstadt von Serbien)Substantiv

belgradczyk noun
mieszkaniec Belgradu

BelgraderSubstantiv

belgradka noun
mieszkanka Belgradu

BelgraderinSubstantiv

belgradzki adjective
związany z Belgradem (stolicą Serbii)

BelgraderAdjektiv

Belial (biblijny) jeden z upadłych aniołów w judaizmie i chrześcijaństwie;
noun

BelialSubstantiv

Belize (geografia, geograficzny) (politologia, polityka, politologiczny, polityczny) państwo w Ameryce Środkowej ze stolicą w Belmopanie;
noun

BelizeSubstantiv

Belizeńczyk noun
obywatel Belize

BelizerSubstantiv

Belizenka noun
obywatelka Belize

BelizerinSubstantiv

belizeński adjective
związany z Belize, dotyczący Belize lub jego mieszkańców

belizischAdjektiv

belka (technologia, technika, techniczny) w wagach element łączący szalki i osadzony lub zawieszony punktowo
noun

der Balken [des Balkens; die Balken]Substantiv

belka (technologia, technika, techniczny) zwykle poziomy element konstrukcyjny przenoszący obciążenie
noun

der Balken [des Balkens; die Balken]Substantiv

belka noun
długi, obrobiony pień drzewa

der Balken [des Balkens; die Balken]Substantiv

bełkot (potocznie, potoczny) wypowiedź nie mająca sensu, z której nic konkretnego nie wynika; mowa trawa, pustosłowie
noun

das Geschwafel [des Geschwafels; —]Substantiv

bełkot noun
niewyraźna mowa, bełkotanie

Stottern [stotterte; hat gestottert]Substantiv

bełkotać verb
wypowiadać słowa w sposób bardzo niewyraźny, trudny do zrozumienia

lallen [lallte; hat gelallt]Verb

belkowanie (architektura, architektoniczny) (historia, historyczny, historycznie) najwyższy, poziomy, trójdzielny człon starożytnych budowli spoczywający na kolumnach lub ścianach;
noun

das Gebälk [des Gebälk(e)s; die Gebälke]Substantiv

belladona

Tollkirsche

belladonna (botanika, botaniczny) Atropa belladonna L., pokrzyk wilcza jagoda
noun

TollkirscheSubstantiv

belle époque

Belle Époque

Belmopan (geografia, geograficzny) stolica Belize;
noun

BelmopanSubstantiv

belona (ichtiologia, ichtiologiczny) Belone belone, gatunek ryby morskiej o długim ciele;
noun

HornhechtSubstantiv

bełt (geografia, geograficzny) wąski przesmyk, cieśnina
noun

BeltSubstantiv

Beludżystan (geografia, geograficzny) (administracja) prowincja w południowo-zachodnim Pakistanie;
noun

BelutschistanSubstantiv

Beludżystan (geografia, geograficzny) (historia, historyczny, historycznie) kraina historyczna w południowo-zachodniej Azji;
noun

BelutschistanSubstantiv

belweder (architektura, architektoniczny) widokowy budynek ogrodowy położony na wzniesieniu;
noun

AussichtturmSubstantiv

Bełz (geografia, geograficzny) miasto na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie sokalskim, nad Sołokiją i Rzeczycą, do 1951 roku znajdowało się w granicach Polski;
noun

BelsSubstantiv

Belzebub (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) w chrześcijaństwie: demon, władca piekieł i złych duchów;
noun

der Beelzebub [des (des) Beelzebubs; —]Substantiv

bemar noun
podgrzewany szeroki pojemnik na żywność służący do utrzymywania temperatury potraw;

Bain-MarieSubstantiv

bemol (muzykologia, muzyka, muzykologiczny, muzyczny) znak graficzny obniżający nutę o półton;
noun

Be | bSubstantiv

Benedykt noun
imię męskie;

Benedikt [Benedikt, Benedikts; Benedikts]Substantiv

benedyktyn (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) członek zakonu założonego przez świętego Benedykta z Nursji
noun

der Benediktiner [des Benediktiners; die Benediktiner]Substantiv

benedyktynka noun

der Benediktiner [des Benediktiners; die Benediktiner]Substantiv

1234