Polsk-Svensk ordbok »
język betyder på svenska
| Polska | Svenska |
|---|---|
| język (anatomia, anatomiczny) mięsień znajdujący się w jamie ustnej lub gębowej, pełniący funkcję narządu smaku, ułatwiający jedzenie, a u ludzi także mówienie; | tunga [~n, tungor] |
| język (anatomia, anatomiczny) mięsień znajdujący się w jamie ustnej lub gębowej, pełniący funkcję narządu smaku, ułatwiający jedzenie, a u ludzi także mówienie; noun | språk [~et; pl. ~]substantiv |
| język (informatyka, informatyczny) zbiór rozkazów i reguł ich łączenia sterujących pracą komputera; | tunga [~n, tungor] |
| język (informatyka, informatyczny) zbiór rozkazów i reguł ich łączenia sterujących pracą komputera; noun | språk [~et; pl. ~]substantiv |
| język (językoznawstwo, językoznawczy) zbiór słów, reguł gramatycznych, zasad wymowy, idiomów, umożliwiający porozumiewanie się osób znających ten zbiór; | tunga [~n, tungor] |
| język (językoznawstwo, językoznawczy) zbiór słów, reguł gramatycznych, zasad wymowy, idiomów, umożliwiający porozumiewanie się osób znających ten zbiór; noun | mål [~et; pl. ~]substantiv språk [~et; pl. ~]substantiv |
| język część buta osłaniająca stopę pod sznurówką | tunga [~n, tungor] |
| język noun część buta osłaniająca stopę pod sznurówką | plös [~en ~ar]substantiv |
| język noun część języka (1.2), obejmująca tylko terminy z jednej dziedziny wiedzy; (także, też) konkretny wariant danego języka (1.2), wydzielony geograficznie, środowiskowo lub stylistycznie | språk [~et; pl. ~]substantiv |
| język angielski noun | engelska [~n engelskor]substantiv |
| język ciała noun ogół niewerbalnych komunikatów przekazywanych między ludźmi lub zwierzętami; | kroppsspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język kreolski (językoznawstwo, językoznawczy) uproszczona mowa powstała w wyniku kontaktu grup posługujących się wzajemnie niezrozumiałymi językami, w odróżnieniu od pidżynu charakteryzująca się ustabilizowanym systemem gramatycznym i dobrze wypracowanym słownictwem, służąca danemu społeczeństwu jako język etniczny; noun | kreolspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język literacki (językoznawstwo, językoznawczy) język standardowy, język ogólny (odmiana języka przeciwstawiana niskoprestiżowym dialektom i socjolektom) noun | litteraturspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język literacki (językoznawstwo, językoznawczy) staranniejszy rejestr języka, używany głównie w piśmie (forma języka stawiana w opozycji do standardowej mowy potocznej) noun | litteraturspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język mieszany (językoznawstwo, językoznawczy) mowa powstała na skutek wymieszania dwóch lub większej liczby języków; noun | blandspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język migowy noun język gestów (tzw. znaków migowych), za pomocą którego rozmawiają głusi | teckenspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język obcy (językoznawstwo, językoznawczy) język inny niż język ojczysty | |
| język ogólny (językoznawstwo, językoznawczy) ogólnoetniczny standard języka noun | allmänspråk [~et]substantiv |
| język ojczysty (językoznawstwo, językoznawczy) język przyswojony jako pierwszy w otoczeniu, w którym się wychowuje; noun | modersmål [~et; pl. ~]substantiv |
| język pidżynowy (językoznawstwo, językoznawczy) mowa pomocnicza powstała w wyniku kontaktu grup posługujących się wzajemnie niezrozumiałymi językami, charakteryzująca się uproszczoną strukturą gramatyczną i ograniczonym słownictwem, służąca danemu społeczeństwu jako drugi język; noun | pidginsubstantiv |
| język pisany (językoznawstwo, językoznawczy) reprezentacja języka mówionego za pomocą pisma; noun | skriftspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język polski noun | polska [~n, polskor]substantiv |
| język programowania (informatyka, informatyczny) język sztuczny przeznaczony do zapisu algorytmów lub programów komputerowych noun | programmeringsspråk [~et; pl. ~]substantiv programspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język standardowy (językoznawstwo, językoznawczy) prestiżowa odmiana danego języka, pełniąca funkcję normy ogólnoetnicznej, stawiana w opozycji do wernakularnych form języka | |
| język standardowy (językoznawstwo, językoznawczy) prestiżowa odmiana danego języka, pełniąca funkcję normy ogólnoetnicznej, stawiana w opozycji do wernakularnych form języka noun | riksspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język wernakularny (językoznawstwo, językoznawczy) język narodowy, rodzimy, w opozycji do łaciny służącej jako lingua franca; noun | folkspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język wernakularny (językoznawstwo, językoznawczy) niestandardowy język określonej populacji; noun | folkspråk [~et; pl. ~]substantiv |
| język zapytań | |
| językowy związany z językiem | |
| językowy adjective związany z językiem | lingvistisk [~t ~a]adjektiv språklig [~t ~a]adjektiv |
| językoznawca (językoznawstwo, językoznawczy) specjalista w zakresie językoznawstwa noun | lingvist [~en ~er]substantiv |
| językoznawstwo (językoznawstwo, językoznawczy) nauka o języku; noun | språkvetenskap [~en ~er]substantiv |
| ciągnąć za język verb usiłować dowiedzieć się czegoś od kogoś, wypytywać kogoś | utfråga [~de ~t]verb |
| długi język adjective | lösmynt [n. ~, ~a]adjektiv |
| międzyjęzykowy adjective | tvärspråklig [~t ~a]adjektiv |
| mówić, co ślina na język przyniesie (potocznie, potoczny) mówić byle co; gadać głupstwa; mówić dużo, ale bez sensu verb | höfta [~de ~t]verb |
| pokazać język (dosłownie) wykonać minę wyciągając język z ust verb | lipa [~de ~t]verb |
