Lengyel | Svéd |
---|---|
miano noun | namn [~et; pl. ~]substantiv |
mianować verb określać nazwą | utnämna [-nämnde -nämnt]verb |
mianować verb powoływać na stanowisko | befordra [~de ~t]verb |
mianowicie służy wprowadzeniu do uszczegółownienia wcześniejszej wypowiedzi | |
mianowicie adverb służy wprowadzeniu do uszczegółownienia wcześniejszej wypowiedzi | nämligenadverb |
mianownik (językoznawstwo, językoznawczy) (gramatyka) pierwszy przypadek deklinacji, który odpowiada na pytania: kto? co?; noun | nominativ [~en ~er]substantiv |
mianownik (matematyka, matematyczny) w wyrażeniu ułamkowym: część tego wyrażenia umieszczona pod kreską ułamkową; noun | nämnare [~n; pl. ~, best. pl. nämnarna]substantiv |
mianownikowy (gramatyka) związany z mianownikiem, dotyczący mianownika noun | nominativ [~en ~er]substantiv |
wielomianowy | |
zmianowy verb odnoszący się do zmiany jako czasu pracy jednej załogi | byta [bytte el. prov. böt, bytt]verb |