i svédül
| Lengyel | Svéd |
|---|---|
| infradźwięk (fizyka, fizyczny) fala dźwiękowa o częstotliwości zbyt niskiej by być słyszalną dla człowieka (zależnie od definicji poniżej 16 albo 20 Hz); noun | infraljud [~et; pl. ~]substantiv |
| infrastruktura noun podstawowe struktury techniczne lub organizacyjne, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa, gospodarki lub określonego przedsięwzięcia; | infrastruktur [~en ~er]substantiv |
| Inga imię żeńskie; | |
| Inga verb imię żeńskie; | Inge [-gav, -gett el. -givit, -given -givet -givna, pres. -ger]verb |
| Ingeborga imię żeńskie; | |
| ingerencja noun wpływ na coś, mieszanie się do jakiejś sprawy, interweniowanie, wtrącanie się | interferens [~en ~er]substantiv |
| ingerować verb zajmować się jakimiś sprawami bez zgody podmiotów, których one bezpośrednio dotyczą | försvåra [~de ~t]verb |
| ingrediencja noun składnik jakiejś mieszaniny lub przepisu, najczęściej kulinarnego lub mikstury lekarskiej, rzecz wchodząca w skład czegoś | ingrediens [~en ~er]substantiv |
| Ingria noun kraina historyczna leżąca nad brzegiem Zatoki Fińskiej, na południe od Karelii a na wschód od Estonii, obecnie w granicach administracyjnych Rosji | Ingermanlandsubstantiv |
| Inguszetia | |
| inhalacja (medycyna, medyczny) wdychanie pary wodnej, gazów lub substancji w celach leczniczych; noun | inhalation [~en ~er]substantiv |
| inhalator (medycyna, medyczny) sprzęt służący do inhalacji i terapii dróg oddechowych; noun | inhalator [~n ~er ]substantiv |
| inherentny adjective nierozłącznie z czymś związany, tkwiący w istocie, strukturze, naturze czegoś | inherent [n. ~, ~a]adjektiv |
| inhumacja (książkowy) pogrzebanie zmarłego w ziemi noun | begravning [~en ~ar]substantiv |
| inicjacja noun rozpoczęcie czynności, procesu działania | inledning [~en ~ar]substantiv |
| inicjacja noun wtajemniczenie w coś, zaznajomienie się z czymś nowym, zapoznanie się | invigning [~en ~ar]substantiv |
| inicjalizować nadawać czemuś stan początkowy; rozpoczynać coś | |
| inicjator noun | tillskyndare [~n; pl. ~, best. pl. -skyndarna]substantiv |
| inicjatywa noun propozycja zrealizowania określonych działań | giv [~en ~ar]substantiv initiativ [~et; pl. ~]substantiv satsning [~en ~ar]substantiv |
| inicjować verb | tillskynda [~de ~t]verb |
| inicjować verb dawać czemuś początek | initiera [~de ~t]verb |
| iniekcja (medycyna, medyczny) zastrzyk noun | injektion [~en ~er]substantiv |
| inkantacja (książkowy) (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) obrzędowe zaklęcie noun | besvärjelse [~n ~r]substantiv |
| inkarceracja (książkowy) (socjologia, socjologiczny) (psychologia, psychologiczny) pozbawienie wolności, uwięzienie noun | fångenskap [~en]substantiv |
| inkarnacja (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) wcielenie bóstwa w osobę ludzką; noun | inkarnation [~en ~er]substantiv |
| inklinacja (fizyka, fizyczny) nachylenie, kąt nachylenia noun | böjelse [~n ~r]substantiv |
| inkluzywny adjective taki, który poszerza i obejmuje całość pewnego zbioru | allomfattandeadjektiv |
| inkontynencja (medycyna, medyczny) nietrzymanie wydalania – moczu lub stolca; noun | inkontinens [~en]substantiv |
| inkorporacja (politologia, polityka, politologiczny, polityczny) wcielenie, włączenie do jakiejś całości, zwłaszcza jednego terytorium w innego państwa noun | anslutning [~en ~ar]substantiv |
| inkrementacja (informatyka, informatyczny) operacja zwiększenia wartości o jeden; | |
| inkryminacja noun oskarżenie, zarzut | kriminalisering [~en ~ar]substantiv |
| inkryminować (książkowy) obwiniać, stawiać zarzuty verb | anklaga [~de ~t]verb |
| inkub (etnografia, etnograficzny) demon, który pod postacią mężczyzny obcuje z kobietą podczas snu | |
| inkubator (medycyna, medyczny) urządzenie do podtrzymywania procesów życiowych wcześniaków w ściśle kontrolowanych warunkach; noun | inkubator [~n ~er ]substantiv |
| inkunabuł (bibliotekoznawstwo, bibliotekoznawczy) książka wydrukowana w Europie przed 1501 rokiem (przed XVI wiekiem); noun | inkunabel [~n inkunabler]substantiv |
| inkwizycja (historia, historyczny, historycznie) system śledczo-sądowniczy Kościoła katolickiego, działający od XIII do XIX wieku; noun | inkvisition [~en ~er]substantiv |
| inkwizytor (historia, historyczny, historycznie) członek sądu inkwizycyjnego noun | inkvisitor [~n ~er ]substantiv |
| inkwizytorski adjective | inkvisitorisk [~t ~a]adjektiv |
