konjunktiv meaning in Polish

Swedish	Polish
konjunktiv [~en ~er] substantiv	tryb łączący(gramatyka) jeden z trybów czasownika, wyrażający m.in. życzenie, polecenie, możliwość, potrzebę lub wątpliwość; noun
få [fick, konjunktiv, finge, fått, pres. får] verb	małoverb niewielka ilość czegoś lub kogoś musiećverb być zobowiązanym do zrobienia czegoś mócverb mieć zezwolenie lub uprawnienie do wykonania czegoś niewieluverb
få [fick, konjunktiv, finge, fått, pres. får]	otrzymywaćdostawać, być odbiorcą zdobywaćuzyskiwać, osiągać dzięki własnemu wysiłkowi
varda [vart, vorden vordet vordna; sup. saknas, pres. varder, pres. konjunktiv varde] verb	stawaćverb przechodzić w inny stan, zmieniać się; zostawać kimś, czymś
gå [gick, gått, gången gånget gångna, pres. går, pres. konjunktiv åld. gånge, pret. konjunktiv åld. ginge, imper. gå] verb	chodzićverb o mechanizmie: działać, pracować chodzićverb o środkach komunikacji: kursować chodzićverb poruszać się (regularnie) w jakimś kierunku, w jakieś miejsce chodzićverb poruszać się za pomocą nóg chodzićverb uczęszczać regularnie na jakieś zajęcia iśćverb poruszać się, zmieniać swoje położenie za pomocą nóg, nie tracąc przy tym ani na chwilę kontaktu z podłożem iśćverb udawać się w jakimś kierunku lub celem wykonania jakiejś czynności, część drogi pokonując pieszo odejśćverb zastosować sięverb

Your history