rund w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| förgrundsgestalt [~en ~er] substantiv | figurantnoun |
| förunderlig [~t ~a] adjektiv | osobliwyadjective |
| förundran [best. ~] substantiv | zdumienie(rzeczownik odczasownikowy) od zdumieć, stan zaskoczenia |
| förundransvärd [-värt ~a] adjektiv | zadziwiającyadjective |
| gå på grund | utykaćstawać, nie mogąc poruszać się dalej |
| gerundium [gerundiet gerundier] substantiv | odsłownik(językoznawstwo, językoznawczy) rzeczownik, który jest utworzony od czasownika rzeczownik odczasownikowy(językoznawstwo, językoznawczy) rzeczownik utworzony od czasownika, zwykle będący nazwą czynności lub stanu; w niektórych językach może występować również w funkcji imiesłowu przysłówkowego współczesnego lub imiesłowu przymiotnikowego czynnego |
| gerundivum [gerundivet gerundiver] substantiv | gerundiwum(językoznawstwo, językoznawczy) łaciński imiesłów bierny czasu przyszłego, który określa czynność, jaka powinna zostać wykonana |
| grogrund [~en ~er] substantiv | podłoże(mikrobiologia, mikrobiologiczny) pożywka dla bakterii; zarodek(przenośnie, przenośnia) początkowy etap lub stadium |
| grund | osnowa(włókiennictwo) sposób ułożenia nici w tkaninie, w które wplata się nici wątku; także same nici tworzące ten układ; płycizna(geografia, geograficzny) (hydrologia, hydrologiczny) płytki obszar zbiornika wodnego lub rzeki płytkitaki, który nie ma dużej głębokości; charakteryzujący się płytkością; niegłęboki podstawapewna zasada, baza teoretyczna podstawatylko w lm podstawy → elementarna wiedza z danej dziedziny powierzchniowypojawiający się/występujący na powierzchni |
| grund [grunt, ~a] adjektiv | podwalinaadjective |
| grund [grunt, ~a] | mielizna(żeglarstwo, żegluga, żeglarski) płytkie miejsce w morzu, jeziorze lub rzece; powódcoś, co uzasadnia podjęcie jakiegoś działania lub zmianę stanu emocjonalnego przyczynapowód, dla którego coś się stało; czynnik, który wywołał jakieś zjawisko wzgląd(najczęściej w liczbie mnogiej) przyczyny, określone aspekty |
| grunda [~de ~t] verb | gruntowaćverb opierać(przenośnie, przenośnia) brać coś za podstawę, uzasadniać coś czymś uruchamiaćverb zawiązywaćverb |
| grunda sig | opierać(przenośnie, przenośnia) mieć podstawę lub uzasadnienie w czymś |
| grunda sig på | polegaćna czymś działać według jakiejś reguły, zasady |
| grundämne [~t ~n] substantiv | pierwiastek(chemia, chemiczny) substancja składająca się z atomów o tej samej liczbie protonów w jądrze (liczbie atomowej); pierwiastek chemiczny; pierwiastek chemicznynoun pierwiastek chemicznynoun |
| grundare [~n; pl. ~, best. pl. grundarna] substantiv | fundatornoun założycielnoun założycielkanoun |
| grundareffekt | |
| grundlag | formacjaformowanie |
| grundlag [~en, ~ar] | konstytucja(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) akt prawny, określany także jako ustawa zasadnicza, który zazwyczaj ma najwyższą moc prawną w systemie źródeł prawa w państwie; |
| grundläggande adjektiv | fundamentalnyadjective istotnyadjective podstawowyadjective |
| grundläggare [~n; pl. ~, best. pl. -läggarna] substantiv | założycielkanoun |
