Polish-Swedish dictionary »
prawo meaning in Swedish
| Polish | Swedish |
|---|---|
| prawo (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) przywilej, zezwolenie na coś; | |
| prawo (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) zbiór przepisów, zezwoleń, obowiązków, przywilejów oraz kar związanych z ich nieprzestrzeganiem; | |
| prawo (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) zbiór przepisów, zezwoleń, obowiązków, przywilejów oraz kar związanych z ich nieprzestrzeganiem; noun | juridik [~en]substantiv |
| prawo w wyrażeniach przyimkowych: prawa strona | höger [best. högra] |
| prawo cywilne noun | civilrätt [~en]substantiv |
| prawo dżungli (przenośnie, przenośnia) prawo pięści, władza silniejszego | |
| prawo głosu noun | talan [best. ~]substantiv |
| Prawo i Sprawiedliwość (politologia, polityka, politologiczny, polityczny) nazwa jednej z czeskich narodowo-konserwatywnych partii politycznych; | |
| Prawo i Sprawiedliwość (politologia, polityka, politologiczny, polityczny) nazwa jednej z polskich konserwatywno-chadeckich partii politycznych; | |
| prawo jazdy (motoryzacja) dokument potwierdzający umiejętności jego posiadacza do prowadzenia pojazdów mechanicznych, wydawany przez odpowiednie organy państwowe; noun | körkort [~et; pl. ~]substantiv |
| prawo karne (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) zespół norm prawnych zawierających zakazy i nakazy, których naruszenie jest karalne; noun | straffrätt [~en]substantiv |
| prawo międzynarodowe (politologia, polityka, politologiczny, polityczny) (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) zbiór norm regulujących stosunki pomiędzy państwami, a także z innymi uczestnikami stosunków międzynarodowych; noun | folkrätt [~en]substantiv |
| prawo publiczne (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) gałąź prawa zawierająca normy prawne, których zadaniem jest ochrona interesu publicznego; | |
| prawo zwyczajowe (socjologia, socjologiczny) zbiór stosowanych norm prawnych ukształtowanych w toku historii i uważanych przez jakąś społeczność lub grupę za obowiązujące; noun | vana [~n vanor]substantiv |
| prawodawca (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) lub (historia, historyczny, historycznie) osoba lub instytucja, która ustanawia prawa albo doprowadziła do ich spisania i kodyfikacji noun | lagstiftare [~n; pl. ~, best. pl. -stiftarna]substantiv |
| prawomyślny adjective | renlärig [~t ~a]adjektiv |
| praworządność cecha tego, co praworządne; cecha tych, którzy są praworządni; | |
| praworządny (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) postępujący lub rządzony zgodnie z prawem; (także, też) świadczący o zgodności z zasadami prawa adjective | laglydig [~t ~a]adjektiv |
| praworęczność noun posługiwanie się głównie prawą ręką, jej większa sprawność; | högerhänthet [~en]substantiv |
| praworęczny adjective posługujący się głównie prawą ręką | högerhänt [n. ~, ~a]adjektiv |
| praworęki adjective | högerhänt [n. ~, ~a]adjektiv |
| prawoskrętny adjective obrócony / obracający się w prawą stronę | högergängad [-gängat ~e]adjektiv |
| prawosławie (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) ortodoksyjne wyznanie chrześcijańskie, które powstało w wyniku podziału chrześcijaństwa w 1054 roku (schizmy wielkiej); noun | ortodoxi [~n ~er]substantiv |
| prawosławny (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) odnoszący się do prawosławia, należący do prawosławia adjective | ortodox [~t ~a]adjektiv |
| prawosławny (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) wyznawca prawosławia adjective | ortodox [~t ~a]adjektiv |
| prawowierny adjective całkowicie wierny dogmatom danej religii lub doktryny | ortodox [~t ~a]adjektiv renlärig [~t ~a]adjektiv rättrogen [-troget -trogna]adjektiv |
| prawowity adverb | rättadverb |
| prawowity adjective legalny, uzasadniony prawnie, zgodny z prawem, właściwy | lagenlig [~t ~a]adjektiv |
| prawoznawstwo (naukoznawstwo, nauka, naukoznawczy, naukowy) (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) ogół wiedzy o prawie noun | rättsvetenskap [~en]substantiv |
| prawoślaz (botanika, botaniczny) rodzaj roślin wieloletnich z rodziny ślazowatych; | |
| prawość noun | resning [~en ~ar]substantiv |
| prawość noun cecha tego, kto jest prawy | integritet [~en]substantiv |
| na prawo i lewo bez umiaru, rozrzutnie | |
| na prawo i lewo wszędzie dookoła, tu i tam | |
| sprawowanie (rzeczownik odczasownikowy) od sprawować verb | anföra [-förde, -fört, pres. -för]verb |
| sprawować verb | handha [-hade, -haft, -havd -haft -havda, pres. -har]verb |
| sprawować verb wypełniać obowiązki, pełnić funkcję | anhålla [-höll, -hållit, -hållen -hållet -hållna, pres. -håller]verb |
Your history
Online dictionaries
- Arabic-English
- Bulgarian-English
- Chinese-English
- Danish-English
- Dothraki-English
- Dutch-English
- Esperanto-English
- French-English
- German-English
- Hindi-English
- Hungarian-English
- Italian-English
- Latin-English
- Norwegian-English
- Polish-English
- Portuguese-English
- Romanian-English
- Russian-English
- Serbian-Croatian-English
- Slovak-English
- Spanish-English
- Swedish-English
- Synonym-English
- Turkish-English
All online dictionaries »