Latin-Polish dictionary »

ad meaning in Polish

LatinPolish
advenire verb

nadchodzićverb
idąc, przybywać do określonego miejsca

następowaćverb
zdarzać się, stać się, odbywać się, dochodzić do skutku

przybywaćverb
docierać do pewnego miejsca

przyjechaćverb
o człowieku: przybyć za pomocą pojazdu na kołach

przywędrowaćverb
dotrzeć gdzieś, wędrując

zabiegaćverb
biegnąc, przybywać gdzie

advenita noun
F

alejanoun
droga wysadzana po obu stronach drzewami lub krzewami;

bulwar(książkowy) szeroka, zadrzewiona ulica miejska o charakterze spacerowym lub komunikacyjnym
noun

adventu festum ago verb

witaćverb
pozdrowić kogoś na początku spotkania; okazać swoje uczucia w związku z czyimś przybyciem, odwiedzinami, spotkaniem kogoś

adventum noun

nadejścienoun
pojawienie się, zjawienie się w jakimś miejscu

nadejścienoun
przybycie, przyjście do jakiegoś miejsca

przybycie(rzeczownik odczasownikowy) od przybyć
noun

przylotnoun
przybycie lecąc, przybycie drogą powietrzną

adventus [adventus] (4th) M
noun

adwent(kulturoznawstwo, wiedza o kulturze, kulturoznawczy) (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) w kalendarzu chrześcijańskim okres około czterech tygodni (dawniej czterdziestu dni) przed Bożym Narodzeniem, przygotowujący do uroczystości Narodzenia Pańskiego, symbolizujący oczekiwanie na przyjście Mesjasza; ; (zobacz) też adwent w Encyklopedii staropolskiej
noun

przyjazdnoun
dotarcie do jakiegoś miejsca

przyjazdnoun
przybycie pojazdu

statystanoun
odtwórca ról podrzędnych (zwykle niemych) w scenach zbiorowych;

adventus calendarium noun

kalendarz adwentowy(kulturoznawstwo, wiedza o kulturze, kulturoznawczy) (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) wywodzący się z tradycji niemieckiej, specjalny dziecięcy kalendarz służący do odliczania dni od pierwszego dnia grudnia do wigilii Bożego Narodzenia;
noun

adventus | venire verb

przychodzićverb
przybywać dokądś

adverbium [adverbii] (2nd) N
noun

przysłówek(gramatyka) część mowy określająca sposób, czas lub miejsce wykonywania czynności albo stopień nasycenia cechy wyrażonej przymiotnikiem;
noun

adversa [adversae] (1st) F
noun

nieszczęścienoun
pechowy, niepomyślny dla kogoś zbieg zdarzeń

adversus [adversa -um, adversior -or -us, adversissimus -a -um] adjective

niepożądanyadjective
taki, jakiego się unika; odwrotny do zamierzonego

nieprzychylnyadjective
nastawiony nieżyczliwie; świadczący o czyjejś niechęci

adversa | fortuna mala noun

pechnoun
niepomyślny zbieg okoliczności

adversor [adversari, adversatus sum] (1st) DEP
verb

opieraćverb
przeciwstawiać się, stawiać opór

oponowaćverb
przeciwstawiać się, mieć odmienne zdanie

postawićverb
przeciwstawić się komuś, okazać upór, nieprzejednaną postawę

przeczyćverb
być w sprzeczności z czymś, wykluczać się z czymś

sprzeciwiać sięverb
być przeciwnym czemuś, być przeciwko czemuś lub komuś; nie zgadzać się z na coś (z czymś)

stawiać(potocznie, potoczny) dawać opór
verb

adversarius [adversari(i)] (2nd) C
noun

oponentnoun
ten, kto się przeciwstawia komuś lub czemuś, ma odmienną opinię

adversarius | adversator noun

adwersarz(przestarzałe, przestarzały) oponent, rywal
noun

adversarius | rivalis noun

rywalnoun
osoba, która konkuruje w czymś

adversus [adversi] (2nd) M
noun

przeciwniknoun
ten, kto jest czemuś przeciwny

adversitas [adversitatis] (3rd) F
noun

wrogośćnoun
nieprzyjazny stosunek do kogoś lub czegoś

advocatus [advocati] (2nd) M
noun

adwokat(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) prawnik udzielający porad i prowadzący sprawy klientów w sądzie;
noun

mecenas(potocznie, potoczny) adwokat, radca prawny, doradca podatkowy, rzecznik patentowy (tytuł umieszczany przed nazwiskiem);
noun

radca prawny(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) w Polsce prawnik uprawniony do świadczenia pomocy prawnej organom państwowym, administracji publicznej, podmiotom gospodarczym i osobom fizycznym oraz do występowania w ich imieniu przed sądami
noun

advocatus adjective

adwokackiadjective
związany z adwokatem lub adwokaturą

advocatus Dei noun

adwokat Boga(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) w Kościele katolickim: duchowny, który podczas procesu beatyfikacyjnego lub kanonizacyjnego ma za zadanie przedstawić cechy świadczące o tym, że dana osoba powinna być błogosławionym lub kanonizowanym
noun

891011