Svensk-Polsk ordbok »

bi betyder på polska

SvenskaPolska
bidrag [~et; pl. ~] substantiv

składka(urzędowy) (administracja) obowiązkowa opłata związana z przynależnością do jakiejś organizacji lub instytucji najczęściej opłacana w regularnych odstępach czasu
noun

składkanoun
wielkość części każdej osoby uczestniczącej w składce (1.1)

świadczenie(urzędowy) zobowiązanie przekazywania lub wykonywania czegoś na czyjąś rzecz
noun

wkładnoun
to, co się wkłada w jakąś działalność (np. pieniądze)

bidraga

przyczyniać siębyć częściowo przyczyną czegoś, wpływać na powstawanie czegoś

bidragstagare [~n; pl. ~, best. pl. -tagarna] substantiv

zasiłkobiorcanoun

biennal [~en ~er] substantiv

biennale(książkowy) wydarzenie artystyczne (wystawa, festiwal) odbywające się co dwa lata lub trwające dwa lata
noun

bifall [~et; pl. ~] substantiv

aprobatanoun
uznanie czegoś za dobre, słuszne, właściwe; akceptacja, zgoda, pochwała

zgodanoun
pozwolenie, aprobata, zgodzenie się

bifalla [-föll, -fallit, -fallen -fallet -fallna, pres. -faller] verb

podjąćverb

przyjąćverb

przyznawaćverb
przydzielać coś komuś, dawać

biff [~en, ~ar]

befsztyk(kulinaria, kulinarny, kulinarnie) gruby plaster mięsa wołowego, zwykle z polędwicy lub rostbefu, smażony lub grillowany

biffstek [~en ~ar] substantiv

befsztyk(kulinaria, kulinarny, kulinarnie) gruby plaster mięsa wołowego, zwykle z polędwicy lub rostbefu, smażony lub grillowany
noun

biflod [~en ~er] substantiv

dopływ(geografia, geograficzny) (hydrologia, hydrologiczny) rzeka, która uchodzi do innej rzeki lub jeziora
noun

bifobi

bifobia(psychologia, psychologiczny) (społeczny) dyskryminacja objawiająca się niechęcią lub agresją wobec osób biseksualnych

bifoga [~de ~t] verb

dołączaćverb
uzupełniać o coś

nawiązywaćverb
przyczepiać wiązaniem coś do czegoś

włączaćverb
wcielać kogoś lub coś do jakiegoś zbioru

załączaćverb
dodawać załącznik, dodatkowy dokument, fizycznie lub elektronicznie, dodawać plik do maila

Big Bang substantiv

Wielki Wybuch(astronomia, astronomiczny) model powstania Wszechświata;
noun

bigami [~n] substantiv

bigamianoun
pozostawanie w związku małżeńskim z dwiema osobami;

bigorexi

bigoreksja(psychologia, psychologiczny) (medycyna, medyczny) męska odmiana anoreksji; zaburzenie polegające na obsesyjnej dbałości o masę mięśniową bazujące na przekonaniu, że nie jest się wystarczająco muskularnym/że nie ma się wystarczająco dużych mięśni; obsesja na punkcie umięśnionego ciała

bigott [n. ~, ~a] adjektiv

bigot(książkowy) (pogardliwie, pogardliwy) ktoś przesadnie religijny lub gorliwie manifestujący swą religijność
adjective

dewot(przestarzałe, przestarzały) osoba manifestacyjnie pobożna
adjective

bigotteri [~et ~er] substantiv

bigoteria(książkowy) dewocja
noun

dewocjanoun
gorliwe spełnianie praktyk religijnych na pokaz przy jednoczesnym zaniedbaniu duchowości wewnętrznej;

bijektion [~en ~er] substantiv

bijekcja(matematyka, matematyczny) funkcja wzajemnie jednoznaczna;
noun

funkcja wzajemnie jednoznaczna(matematyka, matematyczny) funkcja w której każdemu elementowi obrazu odpowiada dokładnie jeden element dziedziny;
noun

bikini [~n; pl. ~er hellre än ~s] substantiv

bikininoun
dwuczęściowy damski kostium plażowy;

bikorg

koszka(pszczelarstwo, pszczelarski) (dawniej, dawny) ul wykonany ze słomy

kószka(pszczelarstwo, pszczelarski) pleciony ze słomy kosz, używany jako ul dla pszczół

bikt [~en ~er] substantiv

spowiedź(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) wyznanie grzechów przed kapłanem w celu otrzymania ich odpuszczenia
noun

bikta [~de ~t] verb

spowiadać(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) wyznawać grzechy w spowiedzi
verb

biktfader

spowiednik(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) duchowny wysłuchujący spowiedzi;

biktstol [~en ~ar] substantiv

konfesjonał(kościelny) kościelny mebel służący do słuchania spowiedzi;
noun

bikupa [~n -kupor] substantiv

ul(pszczelarstwo, pszczelarski) pomieszczenie przystosowane do trzymania w nim pszczół dla hodowli;
noun

bil [~en ~ar] substantiv

auto(motoryzacja) pojazd mechaniczny, wyposażony w co najmniej 4 koła, poruszający się dzięki wbudowanemu silnikowi, służący do przewozu ludzi lub towarów;
noun

motoryzacyjnynoun
dotyczący motoryzacji, samochodów

samochód(motoryzacja) (transport, transportowy) pojazd mechaniczny, wyposażony w koła, mogący poruszać się dzięki wbudowanemu silnikowi, służący do przewozu ludzi lub towarów;
noun

123