kon w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| kongolesisk [~t ~a] adjektiv | kongijskiadjective kongijskiadjective |
| kongolesiska [~n kongolesiskor] substantiv | Kongijkanoun Kongijkanoun |
| kongress [~en ~er] substantiv | kongresnoun zjazdnoun |
| kongruens [~en ~er] substantiv | związek zgody(językoznawstwo, językoznawczy) związek dwóch wyrazów, w którym oba wyrazy znajdują się zawsze w tym samym rodzaju, przypadku, liczbie i osobie; |
| kongruent [n. ~, ~a] adjektiv | zbieżnyadjective |
| koniak | konjak(spożywczy) naturalna substancja zagęszczająca uzyskiwana z bulw dziwidła Riviera (Amorphophallus konjac), składnik wywodzący się z kuchni dalekowschodniej |
| Königsberg | Chojna(geografia, geograficzny) miasto w Polsce; Królewiec(geografia, geograficzny) miasto obwodowe w Federacji Rosyjskiej, położone u ujścia Pregoły do Bałtyku; |
| konisk [~t ~a] adjektiv | koniczny(rzadki, rzadko używany) mający kształt stożkowy stożkowatyadjective stożkowyadjective |
| konjak [~en] substantiv | koniak(kulinaria, kulinarny, kulinarnie) rodzaj mocnego alkoholu, wytwarzanego we wschodniej Francji; |
| konjugation [~en ~er] substantiv | koniugacja(językoznawstwo, językoznawczy) odmiana czasownika przez osoby, liczbę, czas, tryb, aspekt, rodzaj; |
| konjunktion [~en ~er] substantiv | koniunkcja(astronomia, astronomiczny) ustawienie ciał niebieskich i obserwatora w jednej linii; spójnik(gramatyka) wyraz służący do łączenia wyrażeń wewnątrz zdania pojedynczego (np. w wyliczeniach) oraz zdań składowych w zdaniach złożonych; |
| konjunktiv [~en ~er] substantiv | tryb łączący(gramatyka) jeden z trybów czasownika, wyrażający m.in. życzenie, polecenie, możliwość, potrzebę lub wątpliwość; |
| få [fick, konjunktiv, finge, fått, pres. får] verb | małoverb mócverb musiećverb niewieluverb |
| få [fick, konjunktiv, finge, fått, pres. får] | otrzymywaćdostawać, być odbiorcą zdobywaćuzyskiwać, osiągać dzięki własnemu wysiłkowi |
| gå [gick, gått, gången gånget gångna, pres. går, pres. konjunktiv åld. gånge, pret. konjunktiv åld. ginge, imper. gå] verb | chodzićverb chodzićverb chodzićverb chodzićverb chodzićverb iśćverb iśćverb odejśćverb zastosować sięverb |
| varda [vart, vorden vordet vordna; sup. saknas, pres. varder, pres. konjunktiv varde] verb | stawaćverb |
| konkav [~t ~a] adjektiv | wklęsłyadjective |
| konklav [~en ~er] substantiv | konklawe(kościelny) w Kościele katolickim: zgromadzenie wybierające papieża; obrady tego zgromadzenia. |
| konkordat [~et; pl. ~] substantiv | konkordat(politologia, polityka, politologiczny, polityczny) układ pomiędzy Stolicą Apostolską a państwem regulujący stanowisko prawne Kościoła katolickiego w danym państwie; |
| konkret | konkretniew sposób dokładnie określony |
| konkret [n. ~, ~a] | konkretnydobrze określony |
