Polski | Łacina |
---|---|
bunt noun sprzeciw, opór, protest | resistentianoun |
bunt noun wystąpienie przeciwko władzy lub autorytetowi np. państwa, innych ludzi | sēditiōnoun |
buntowniczy adjective skłonny do buntu | asper [aspera -um, asperior -or -us, asperrimus -a -um]adjective |
buntownik noun osoba buntująca się, uczestnicząca w buncie | rebellis [rebellis](3rd) M |
zbuntowany noun człowiek, który uległ buntowi | rebellis [rebellis](3rd) M |
zbuntowany adjective wykazujący cechy buntu | sēditiōsusadjective |