Łacina | Polski |
---|---|
habitus [habitus] noun | garnitur(odzieżownictwo) (krawiectwo) eleganckie ubranie męskie; habitnoun nawyk(psychologia, psychologiczny) nabyta skłonność do mechanicznego wykonywania jakiejś czynności, wynikająca z częstego jej wykonywania, także: sama ta czynność; obyczajnoun szata(książkowy) podniośle o ubraniu szatanoun |
habeo [habere, habui, habitus] verb | dyrygować(muzykologia, muzyka, muzykologiczny, muzyczny) kierować zespołem muzycznym, podczas wykonywania jakiegoś utworu miećverb mieścićverb posiadać(książkowy) o człowieku: być właścicielem czegoś o dużej wartości przeprowadzaćverb przewodzić(fizyka, fizyczny) być przewodnikiem prądu, ciepła, drgań akustycznych sprawowaćverb startowaćverb utrzymywaćverb utrzymywaćverb zawieraćverb |
antehabeo [antehabere, antehabui, antehabitus] verb | wolećverb |
ratihabeo [ratihabere, ratihabui, ratihabitus] verb | bierzmować(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) udzielać sakramentu bierzmowania zaaprobowaćverb zawieraćverb |