Polski | Łacina |
---|---|
obyczaj noun nawyk, sposób postępowania, zachowania charakterystyczny dla danego człowieka lub zwierzęcia | consuetudo [consuetudinis](3rd) F |
obyczaj noun powszechnie przyjęty, tradycyjny sposób postępowania w danych okolicznościach | consuetudo [consuetudinis](3rd) F |
obyczaj noun zazwyczaj w liczbie mnogiej: sposób życia, zasady, którymi ktoś się kieruje | consuetudo [consuetudinis](3rd) F |
co kraj, to obyczaj każdy kraj (region, miejscowość, rodzina, itp.) ma własną kulturę, zwyczaje | si fueris Rōmae, Rōmānō vīvitō mōre; si fueris alibī, vīvitō sīcut ibī |