dikt meaning in Polish

Swedish	Polish
dikt	gęstow sposób zwarty, spoisty, zawiesisty gęsty(o splotach) mający bardzo drobne oczka gęsty(przenośnie, przenośnia) taki, który jest intensywny lub zdarza się często poemat(literatura, literaturoznawstwo, literaturoznawczy) dłuższy utwór pisany wierszem opisujący ciąg wątków lub refleksji
dikt [~en, ~er]	wiersz(literatura, literaturoznawstwo, literaturoznawczy) utwór poetycki, często rymowany
dikta [~de ~t] verb	zmyślaćverb mówić nieprawdę, koloryzować
dikta upp	zmyślaćmówić nieprawdę, koloryzować
dikta upp dikta ihop	wymyślićuroić coś sobie
diktafon [~en ~er] substantiv	dyktafon(elektronika, elektroniczny) przenośny magnetofon lub urządzenie cyfrowe z wbudowanym mikrofonem, umożliwiające nagrywanie dźwięku; noun
diktamen [best. ~; pl. diktamina el. ~] substantiv	dyktando(edukacja, edukacyjny) ćwiczenie ortograficzne polegające na zapisywaniu dyktowanej treści noun
diktare [~n; pl. ~, best. pl. diktarna] substantiv	poetanoun literat piszący wiersze, tworzący poezję
diktat [~et; pl. ~] substantiv	dyktatnoun narzucanie komuś swej woli lub swego zdania
diktator [~n ~er ] substantiv	dyktator(historia, historyczny, historycznie) urzędnik nadzwyczajny w republice rzymskiej, któremu przyznawano czasową władzę absolutną dla zapobieżenia kryzysowi; noun dyktator(politologia, polityka, politologiczny, polityczny) przywódca kraju, który sprawuje władzę w sposób autorytarny, pozaprawny i zwykle brutalny noun
diktatorisk [~t ~a] adjektiv	absolutny(politologia, polityka, politologiczny, polityczny) oparty na zasadach absolutyzmu lub rządzący według tych zasad adjective dyktatorski(politologia, polityka, politologiczny, polityczny) związany z dyktatorem lub z dyktaturą adjective
diktatur [~en ~er] substantiv	dyktatura(politologia, polityka, politologiczny, polityczny) forma sprawowania absolutnej i nieograniczonej władzy przez jedną osobę lub grupę osób; noun
diktera [~de ~t] verb	dyktowaćverb kierować zachowaniem dyktowaćverb mówić lub odczytywać tekst komuś, by go zapisał
diktion [~en] substantiv	dykcjanoun sposób wymawiania wyrazów i zdań
Benedikt	Benedyktimię męskie;
benediktin [~en ~er] substantiv	benedyktyn(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) członek zakonu założonego przez świętego Benedykta z Nursji noun benedyktyńskinoun związany z benedyktynami, dotyczący benedyktynów
edikt [~et; pl. ~] substantiv	edykt(historia, historyczny, historycznie) (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) ustawa królewska noun edykt(historia, historyczny, historycznie) (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) w starożytnym Rzymie rozporządzenie urzędowe lub cesarskie noun
herdedikt [~en ~er] substantiv	bukolika(literatura, literaturoznawstwo, literaturoznawczy) niewielki utwór liryczno-epiczny nawiązujący do życia pasterzy; noun
jurisdiktion [~en ~er] substantiv	jurysdykcja(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) obszar, na którym obowiązuje jurysdykcja (1.1) noun jurysdykcja(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) uprawnienie organu władzy do rozstrzygania spornych spraw noun
uppdikta [~de ~t] verb	fantazjowaćverb

↑

dikt meaning in Polish

Your history

Online dictionaries

Might be interested