snor w języku polskim

Szwedzki	Polski
snor [~et] substantiv	nosacizna(weterynaria, weterynaryjny) przewlekła, zakaźna i zaraźliwa choroba zwierząt nieparzystokopytnych; noun
sno [snodde, snott, snodd n. snott, pres. snor] verb	kraśćverb brać coś na własność bez zgody i wiedzy właściciela ukraśćverb zwijaćverb zwijać sięverb ściągać(rzadki, rzadko używany) (potocznie, potoczny) kraść verb
snorunge [~n -ungar] substantiv	ancymonnoun urwis udający niewiniątko bachor(pejoratywnie, pejoratywny) dziecko, zwłaszcza niegrzeczne ((dawniej, dawny) szczególnie żydowskie) noun
mulåsna [~n -åsnor] substantiv	osłomuł(zootechnika, zootechniczny) mieszaniec ogiera konia i klaczy osła, bezpłodny; noun
åsna [~n åsnor] substantiv	osioł(potocznie, potoczny) głupi człowiek noun osioł(potocznie, potoczny) uparty człowiek noun osioł(zoologia, zoologiczny) Equus asinus Linnaeus, zwierzę domowe z rodziny koniowatych; noun

Historia wyszukiwania