ligga w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| ligga [låg, legat, pres. ligger] verb | leżećverb leżećverb podpieraćverb posiedzenie(rzeczownik odczasownikowy) od posiedzieć położonymverb siadverb spoczynek(fizyka, fizyczny) stan, w którym ciało nie zmienia położenia spoczynekverb spoczywaćverb tkwićverb wypoczynkowyverb wypoczywaćverb znajdować sięverb |
| ligga i fatet | |
| ligga i träda | |
| ligga pyrt till | |
| ligga på lut | |
| ligga sjuk | chorowaćcierpieć z powodu choroby, mieć jakąś chorobę, być chorym |
| ligga under | ustępowaćbyć gorszym pod pewnym względem |
| närliggande adjektiv | niedalekiadjective |
| soffliggare [~n; pl. ~, best. pl. -liggarna] substantiv | kanapowiec(potocznie, potoczny) człowiek, który lubi długo wylegiwać się, np. na kanapie leńnoun |
| som man bäddar får man ligga | jak sobie pościelesz, tak się wyśpiszsami mamy wpływ na to, co się dzieje w naszym życiu, na jego jakość nie czyń drugiemu, co tobie niemiłenie należy robić komuś rzeczy, które nie są miłe dla nas. |
| Som man bäddar får man ligga. | |
| uteliggare [~n; pl. ~, best. pl. -liggarna] substantiv | kloszardnoun |
| utliggare [~n; pl. ~, best. pl. -liggarna] substantiv | ostaniec(geologia, geologiczny) odosobnione wzniesienie będące pozostałością dawnej powierzchni zniszczonej w wyniku wietrzenia, erozji i denudacji; |
| åliggande [~t ~n] substantiv | obowiązeknoun zobowiązanienoun |
