full w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| full [~t ~a] adjektiv | całkowityadjective najebany(wulgarnie, wulgaryzm) pijany, nietrzeźwy nawalonyadjective pełenadjective pełnoadjective pełnyadjective pijanyadjective urżniętyadjective zalanyadjective |
| full platta | gaz do dechy(środowiskowy) (motoryzacja) pedał gazu wciśnięty do końca |
| full som en alika | pijany jak bela(przenośnie, przenośnia) kompletnie pijany pijany w sztokzupełnie, kompletnie pijany |
| full som en kaja | pijany jak bela(przenośnie, przenośnia) kompletnie pijany pijany w sztokzupełnie, kompletnie pijany |
| fullborda [~de ~t] verb | dokonaćverb dokonywaćverb realizowaćverb |
| fullbordan [best. ~] substantiv | dopełnianie(rzeczownik odczasownikowy) od dopełniać spożycie(rzeczownik odczasownikowy) od spożyć; zużycie czegoś, konsumpcja wypełnianie(rzeczownik odczasownikowy) od wypełniać |
| fullfölja [-följde -följt] verb | wykańczać(potocznie, potoczny) wywoływać osłabienie lub zmęczenie u kogoś |
| fullgod [-gott ~a] adjektiv | dostatecznyadjective pierwszorzędnyadjective |
| fullgöra [-gjorde, -gjort, -gjord n. -gjort, pres. -gör] verb | spełniaćverb wykonywaćverb wykonywaćverb |
| fullkomlig [~t ~a] adjektiv | absolutnyadjective doskonałyadjective zupełnyadjective |
| fullkomlighet [~en] substantiv | doskonałośćnoun |
| fullkomligt | całkiemw sposób całkowity, zupełny, pełny całkowiciew sposób całkowity, pełny, bez reszty |
| fullkomnande | udoskonalenie(rzeczownik odczasownikowy) od udoskonalić |
| fullkorn [~et; pl. ~] substantiv | pełnoziarnisty(spożywczy) zawierający niełuskane ziarna zbóż |
| fullkornsvetemjöl | razowyo mące: gruby, raz mielony, nieodsiewany, zawierający otręby razowyo pieczywie, makaronie itp.: zrobiony z mąki razowej (1.1) |
| fullmakt [~en ~er] substantiv | pełnomocnictwo(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) prawo do działania w czyimś imieniu, wydane przez tę osobę prokuratura(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) organ ścigający przestępstwa i stojący na straży praworządności; |
| fullmäktig [pl. ~e] adjektiv | pełnomocnik(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) osoba mająca pełnomocnictwo do wykonywania czynności prawnych w czyimś imieniu |
