finne w języku polskim

Szwedzki	Polski
finne [~n finnar] substantiv	Finnoun człowiek narodowości fińskiej, obywatel Finlandii, mieszkaniec Finlandii krosta(medycyna, medyczny) wykwit na skórze, zawierający ropę lub płyn surowiczy; noun pryszcznoun krosta wągiernoun
finna [fann, funnit, funnen funnet funna, pres. finner] verb	odnaleźćverb trafić na to, czego się szuka określaćverb definiować, ustalać cechy czegoś znajdować(przestarzałe, przestarzały) oceniać coś; określać swoje uczucia, stosunek do czegoś verb znajdowaćverb zdobywać to, czego się szuka znaleźćverb
den som söker han finner	kto szuka, ten znajdziejeśli jest się wytrwałym w swoich postanowieniach, na pewno osiągnie się swój cel
finnas [fanns, funnits, pres. finns hellre än finnes] verb	byćverb znajdować się w jakimś miejscu znajdowaćverb być w jakimś miejscu
uppfinna [uppfann, uppfunnit, uppfunnen uppfunnet uppfunna, pres. uppfinner] verb	wynaleźćverb odkryć lub opracować coś, co wcześniej było nieznane
återfinna [-fann, -funnit, -funnen -funnet -funna, pres. -finner] verb	znajdowaćverb zdobywać to, czego się szuka

Historia wyszukiwania