finna w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| finna [fann, funnit, funnen funnet funna, pres. finner] verb | odnaleźćverb określaćverb znajdować(przestarzałe, przestarzały) oceniać coś; określać swoje uczucia, stosunek do czegoś znajdowaćverb znaleźćverb |
| finna sig i | wytrzymywaćnie poddawać się działaniu pewnych sił |
| finnas [fanns, funnits, pres. finns hellre än finnes] verb | byćverb znajdowaćverb |
| finnas i riklig mängd | obfitowaćodznaczać się obfitością, mieć pod dostatkiem czego; zawierać dużą ilość lub liczbę czegoś |
| befinna sig | znajdowaćbyć w jakimś miejscu |
| finne [~n finnar] substantiv | Finnoun krosta(medycyna, medyczny) wykwit na skórze, zawierający ropę lub płyn surowiczy; pryszcznoun wągiernoun |
| uppfinna [uppfann, uppfunnit, uppfunnen uppfunnet uppfunna, pres. uppfinner] verb | wynaleźćverb |
| uppfinnare [~n; pl. ~, best. pl. -finnarna] substantiv | wynalazcanoun wynalazczyninoun |
| vara finnas bli kvar | pozostawaćbyć częścią czegoś; pozostałością, resztą po czymś lub kimś |
| Även en blind höna kan finna ett korn. | |
| återfinna [-fann, -funnit, -funnen -funnet -funna, pres. -finner] verb | znajdowaćverb |
