anthropo- w języku polskim
| Łacina | Polski |
|---|---|
| anthropo- | antropo-pierwszy człon wyrazów złożonych wskazujący na ich związek znaczeniowy z człowiekiem |
| anthropocaenum noun | antropocen(neologizm) (geologia, geologiczny) epoka geologiczna zdominowana przez wpływ człowieka; |
| anthropocentricus [anthropocentrica, anthropocentricum] adjective | antropocentrycznyadjective |
| anthropocentrismus [anthropocentrismi] (2nd) M noun | antropocentryzm(filozofia, filozoficzny) przekonanie, wedle którego człowiek to ośrodek świata, a wszystko w przyrodzie dzieje się ze względu na niego antropocentryzmnoun |
| anthropographos [anthropographi] noun M | portrecistanoun |
| anthropologus [anthropologi] (2nd) M noun | antropolog(antropologia, antropologiczny) (biologia, biologiczny) badacz rozwoju i zróżnicowania jednostek ludzkich, gatunku ludzkiego oraz ludzkich społeczności; |
| anthropologia [anthropologiae] (1st) F noun | antropologia(naukoznawstwo, nauka, naukoznawczy, naukowy) nauka o człowieku; |
| anthropophagus [anthropophagi] (2nd) M noun | ludożercanoun |
| anthropophobia noun | antropofobia(medycyna, medyczny) (psychologia, psychologiczny) (u ludzi i zwierząt) niechęć lub chorobliwy lęk przed ludźmi; |
