Engels-Nederlands woordenboek »
intransitive betekenis in Nederlands
| Engels | Nederlands |
|---|---|
| intransitive (of a verb, not taking a direct object) adjective [UK: ɪn.ˈtræn.sə.tɪv] [US: ɪn.ˈtræn.sə.tɪv] | intransitiefbijvoeglijk naamwoord onovergangelijkbijvoeglijk naamwoord |
| intransitive verb (action verb not taking a direct object, see also: neuter) noun [UK: ɪn.ˈtræn.sə.tɪv vɜːb] [US: ɪn.ˈtræn.sə.tɪv ˈvɝːb] | onovergankelijk werkwoordsubstantief |
