Tysk-Polsk ordbok »

laub betyder på polska

TyskaPolska
Erlaubnis | Genehmigung | Bewilligung Substantiv

zezwolenie(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) oficjalna zgoda
noun

erlaubt Adjektiv

dozwolonyadjective
dopuszczalny, akceptowalny, zgodny z obowiązującymi zasadami

der Erziehungsurlaub [des Erziehungsurlaub(e)s; die Erziehungsurlaube] Substantiv

urlop macierzyński(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) urlop płatny przysługujący kobiecie, będącej w trakcie zatrudnienia, w związku z urodzeniem dziecka
noun

Ferien | Urlaub Substantiv

wakacjenoun
okres wolny od zajęć szkolnych / pracy / obowiązków;

die Gartenlaube [der Gartenlaube; die Gartenlauben] Substantiv

altanka(ogrodnictwo, ogrodniczy) mały, letni domek, zwłaszcza na ogrodzie działkowym
noun

glauben [glaubte; hat geglaubt] Verb

wierzyćverb
uważać coś za prawdziwe mimo braku dowodów na prawdziwość tego

wierzyćverb
wyznawać religię

wyznawaćverb
wierzyć w coś; czcić coś; także: być wyznawcą danej religii

Glauben [glaubte; hat geglaubt] Substantiv

wierzenienoun
pogląd przyjmowany bez dowodu, zwłaszcza religijny

der Glaube [des Glaubens; —] Substantiv

wiara(książkowy) przekonanie o słuszności twierdzeń dogmatycznych opierające się na uznaniu ich za objawione przez Boga; religia, wyznanie
noun

glauben | beurteilen | denken | finden | halten | meinen Verb

sądzićverb
mieć o czymś jakieś zdanie

glauben | vertrauen Verb

wierzyćverb
ufać komuś, uważać, że ktoś ma rację

das Glaubensbekenntnis [des Glaubensbekenntnisses; die Glaubensbekenntnisse] Substantiv

wyznanie wiary(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) krótki i zwięzły kanoniczny zbiór podstawowych dogmatów, wierzeń określonej religii
noun

der Glaubensgenosse Substantiv

współwyznawcanoun
wyznawca tej samej religii

der Gläubiger [des Gläubigers; die Gläubiger] Substantiv

wiernynoun
ten, który wierzy, jest wyznawcą danej religii

wierzącynoun
osoba wyznająca jakąś religię

Gläubiger | Kreditor Substantiv

wierzyciel(potocznie, potoczny) osoba lub instytucja, od której pożyczone zostały pieniądze
noun

wierzyciel(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) osoba fizyczna lub prawna, która może żądać spełnienia świadczenia od innej osoby, z którą łączy ją stosunek zobowiązaniowy;
noun

die Glaubwürdigkeit [der Glaubwürdigkeit; —] Substantiv

wiarygodnośćnoun
cecha tego, co wiarygodne, rzetelne, prawdziwe

Grünlaubsänger Substantiv

wójcik zielony(ornitologia, ornitologiczny) Phylloscopus trochiloides, gatunek ptaka z rodzaju świstunek;
noun

Heidelbeere | Blaubeere | Bickbeere | Schwarzbeere | Waldbeere | Wildbeere Substantiv

czarna jagoda(botanika, botaniczny) Vaccinium myrtillus L., leśna krzewinka o czarnych owocach z niebieskawym nalotem;
noun

czarna jagodanoun
owoc czarnej jagody (1.1)

leichtgläubig | blauäugig Adjektiv

łatwowiernyadjective
taki, który ma skłonność do uznawania za prawdziwe niesprawdzonych informacji

mit Verlaub

uczciwszy uszy

z całym szacunkiem

z przeproszeniem

za pozwoleniem

za przeproszeniem

Religion | Glaube Substantiv

religia(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) system wierzeń i praktyk, określający relację jednostki do różnie pojmowanej sfery sacrum, czyli świętości i sfery boskiej;
noun

Ukelei | Laube Substantiv

ukleja(ichtiologia, ichtiologiczny) niewielka ryba z rodziny karpiowatych;
noun

unbefugt | unerlaubt | unberechtigt Adjektiv

nieupoważnionyadjective
taki, który nie posiada oficjalnego pozwolenia na zrobienie czegoś

der Unglaube [des Unglaubens; —] Substantiv

nieufnośćnoun
brak zaufania

niewiaranoun
brak wiary w boga, odrzucanie dogmatów religijnych, niewierzenie

niewiaranoun
brak wiary w coś, niepewność co do czegoś

die Ungläubige Substantiv

niewierny(pejoratywnie, pejoratywny) ktoś innej wiary religijnej
noun

ungläubiger Thomas Substantiv

niewierny Tomasznoun
o człowieku, który nie uwierzy w coś, póki tego nie zobaczy, nie dotknie

unglaublich | unglaubwürdig Adjektiv

niewiarygodnyadjective
w który trudno uwierzyć, graniczący z nieprawdopodobieństwem

der Urlaub [des Urlaub(e)s; die Urlaube] (in Betrieben, Behörden, beim Militär nach Arbeitstagen gezählte dienst-, arbeitsfreie Zeit, die jemand - zum Zwecke der Erholung - erhält) Substantiv

urlopnoun
dni wolne od pracy przysługujące pracownikowi;

Urlauber | Urlaub Substantiv

urlopowicz(potocznie, potoczny) osoba spędzająca urlop
noun

Vaterschaftsurlaub Substantiv

urlop ojcowski(potocznie, potoczny) urlop, z którego korzysta ojciec noworodka lub niemowlęcia w celu sprawowania nad nim opieki
noun

123

Sökhistorik