le w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| ledare [~n; pl. ~, best. pl. ledarna] substantiv | naczelnik(historia, historyczny, historycznie) (wojskowość, wojskowy) osoba dowodząca walkami, powstaniem przewodnik(fizyka, fizyczny) substancja, która przewodzi prąd elektryczny; wódznoun wstępniaknoun |
| ledargestalt [~en ~er] substantiv | przodowniknoun wodzirejnoun |
| ledarhund [~en ~ar] substantiv | pies przewodniknoun |
| ledarskap [~et] substantiv | kierownictwonoun |
| leddjur [~et; pl. ~] substantiv | stawonóg(zoologia, zoologiczny) bezkręgowe zwierzę mające ciało zbudowane z segmentów oraz odnóża z połączonych stawami członów; |
| ledhuvud | knykieć(anatomia, anatomiczny) wyrostek kostny przy nasadzie kości długich, będący elementem stawu i miejscem przyczepu ścięgien |
| ledig [~t ~a] adjektiv | luźnyadjective niedbałyadjective niezajętyadjective okazjonalnyadjective przygodnyadjective wolnyadjective |
| ledig plats | wakatwolna posada, nieobsadzone stanowisko |
| ledighet [~en ~er] substantiv | wolne(potocznie, potoczny) czas wolny od pracy, zajęć |
| ledmotiv [~et; pl. ~] substantiv | leitmotivnoun |
| ledning [~en ~ar] substantiv | kierownictwonoun kierownictwonoun prowadzenie(rzeczownik odczasownikowy) od prowadzić zarządzanienoun |
| ledsaga [~de ~t] verb | przeprowadzaćverb |
| ledsagare [~n; pl. ~, best. pl. -sagarna] substantiv | eskortowaćnoun |
| ledsam [~t ~ma] adjektiv | przykryadjective żałosnyadjective |
| ledsen | ponurypełen smutku, przygnębienia przykro mi(dosłownie) wyraz współczucia wobec drugiego rozmówcy, zwykle w reakcji na jego nieszczęśliwe okoliczności przykro mi(ironicznie) wyraz obojętności wobec drugiego rozmówcy, wypowiadane gdy w rzeczywistości nie jest nam przykro smutnyodczuwający smutek, pogrążony w smutku |
| leende [~t ~n] substantiv | uśmiechnoun |
| legalisera [~de ~t] verb | legalizowaćverb |
| legalisering [~en ~ar] substantiv | legalizacja(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) nadanie mocy prawnej, uznanie czegoś za zgodne z prawem |
| legat | legat(historia, historyczny, historycznie) w starożytnym Rzymie: pierwotnie wysłannik, później wysokiej rangi urzędnik lub dowódca legionu legat(kościelny) reprezentant papieża zapis(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) rozporządzenie w testamencie o przeznaczeniu komuś czegoś w spadku |
| ligga [låg, legat, pres. ligger] verb | leżećverb leżećverb |
