jag w języku polskim

Szwedzki	Polski
jag	jajaźń, jestestwo
jag pronomen	japronoun pierwsza osoba liczby pojedynczej
jaga [~de ~t] verb	gonićverb biec, poruszać się szybko za czymś lub kimś, aby go doścignąć i schwytać polowaćverb brać udział w polowaniu, tropić aby zabić pędzićverb poruszać się bardzo szybko w pewnym kierunku ścigaćverb gonić kogoś, biec za kimś, aby go dogonić
jagare [~n; pl. ~, best. pl. jagarna] substantiv	niszczyciel(marynarka) (wojskowość, wojskowy) szybki okręt przystosowany do zwalczania małych jednostek pływających; noun niszczycielnoun ten, kto niszczy
jaguar [~en ~er] substantiv	jaguar(zoologia, zoologiczny) drapieżny ssak z gatunku jaguar amerykański, Panthera onca; noun jaguar amerykański(systematyka) (zoologia, zoologiczny) Panthera onca Linnaeus, gatunek ssaka z rodziny kotowatych, występujący w Amerykach; noun jaguar amerykański(zoologia, zoologiczny) kot z gatunku jaguarów amerykańskich (1.1) noun
Baba-Jaga	Baba Jaga(literatura, literaturoznawstwo, literaturoznawczy) postać baśniowa wyobrażana jako brzydka starucha; uosobienie zła
tjagataiska	czagatajski(językoznawstwo, językoznawczy) język czagatajski;

Historia wyszukiwania