inträffa w języku polskim

Szwedzki	Polski
inträffa [~de ~t] verb	przydarzać sięverb stawaćverb tylko w (aspekt dokonany): wydarzyć się, mieć miejsce, nastąpić zachodzićverb zdarzać się, odbywać się, mieć miejsce zalegać(geologia, geologiczny) występować na danym terenie w formie złoża verb zdarzaćverb wydarzać się, trafiać się
råka inträffa	składać(potocznie, potoczny) w odniesieniu do jakichś okoliczności: mieć jakiś przebieg

Szwedzki

Polski

inträffa [~de ~t] verb

stawaćverb
tylko w (aspekt dokonany): wydarzyć się, mieć miejsce, nastąpić

zachodzićverb
zdarzać się, odbywać się, mieć miejsce

zalegać(geologia, geologiczny) występować na danym terenie w formie złoża
verb

zdarzaćverb
wydarzać się, trafiać się

råka inträffa

składać(potocznie, potoczny) w odniesieniu do jakichś okoliczności: mieć jakiś przebieg

Historia wyszukiwania