grunda w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| grunda [~de ~t] verb | gruntowaćverb opierać(przenośnie, przenośnia) brać coś za podstawę, uzasadniać coś czymś uruchamiaćverb zawiązywaćverb |
| grund [grunt, ~a] adjektiv | podwalinaadjective |
| grund [grunt, ~a] | mielizna(żeglarstwo, żegluga, żeglarski) płytkie miejsce w morzu, jeziorze lub rzece; powódcoś, co uzasadnia podjęcie jakiegoś działania lub zmianę stanu emocjonalnego przyczynapowód, dla którego coś się stało; czynnik, który wywołał jakieś zjawisko wzgląd(najczęściej w liczbie mnogiej) przyczyny, określone aspekty |
| grunda sig | opierać(przenośnie, przenośnia) mieć podstawę lub uzasadnienie w czymś |
| grunda sig på | polegaćna czymś działać według jakiejś reguły, zasady |
| grundare [~n; pl. ~, best. pl. grundarna] substantiv | fundatornoun założycielnoun założycielkanoun |
| grundareffekt | |
| begrunda [~de ~t] verb | przemyśliwaćverb rozmyślaćverb |
| begrundande | kontemplacjaskupienie, rozmyślanie, pogrążenie w myślach |
| medgrundare | współzałożycielosoba mająca współudział w założeniu czegoś |
