forn w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| förnimmelse [~n ~r] substantiv | postrzeżenienoun |
| fornindisk | staroindyjskiużywany, powstały, dziejący się w dawnych Indiach; pochodzący, wywodzący się z dawnych Indii |
| forniriska | |
| fornisländsk [~t ~a] adjektiv | staroislandzkiadjective |
| fornitaliensk | starowłoskiużywany, powstały, dziejący się w dawnych Włoszech; pochodzący, wywodzący się z dawnych Włoch |
| fornkristen [-kristet -kristna] adjektiv | paleochrześcijańskiadjective starochrześcijańskiadjective |
| fornkyrkoslaviska | |
| fornlågtyska | starosaksoński(językoznawstwo, językoznawczy) dotyczący języka starosaksońskiego (1.1) starosaksoński(językoznawstwo, językoznawczy) wymarły język zachodniogermański używany przez Anglów i Sasów we wczesnym średniowieczu, przodek języka średnio-dolno-niemieckiego; |
| fornlämning [~en ~ar] substantiv | przybyteknoun zabyteknoun |
| fornnederländsk | staroniderlandzkiużywany, powstały, dziejący się w dawnych Niderlandach; pochodzący, wywodzący się z dawnych Niderlandów |
| fornnordisk [~t ~a] adjektiv | staronordyjskiadjective |
| fornnordiska | staronordyjski(językoznawstwo, językoznawczy) język staronordyjski; |
| fornnorsk | staronorweskiużywany, powstały, dziejący się w dawnej Norwegii; pochodzący, wywodzący się z dawnej Norwegii |
| förnöja [förnöjde förnöjt] verb | rozweselićverb |
| fornpersisk | staroperskiużywany, powstały, dziejący się w dawnej Persji; pochodzący, wywodzący się z dawnej Persji |
| fornpolsk | staropolskiużywany, powstały, dziejący się w dawnej Polsce; pochodzący, wywodzący się z dawnej Polski |
| fornrysk | starorosyjskiużywany, powstały, dziejący się w dawnej Rosji; pochodzący, wywodzący się z dawnej Rosji |
| fornsvensk [~t ~a] adjektiv | staroszwedzkiadjective |
| fornsvenska [~n] substantiv | staroszwedzkinoun |
| forntida adjektiv | starodawnyadjective zabytkowyadjective |
| forntida slavisk | starosłowiańskizwiązany z dawnymi Słowianami, istniejący w dawnych słowiańskich czasach |
| fornturkiska | starotureckijęzyk staroturecki (1.2), najstarszy zaświadczony w piśmie język turkijski; starotureckiodnoszący się do ludów turkijskich zamieszkujących w okresie mniej więcej od VI do XII wieku tereny przede wszystkim współczesnej Mongolii, południowej Syberii i Azji Środkowej; dotyczący ich kultury, dziejów, języka itp.; staroturkijskijęzyk staroturkijski (1.1), najstarszy zaświadczony w piśmie język turkijski; staroturkijskiodnoszący się do ludów turkijskich zamieszkujących w okresie mniej więcej od VI do XII wieku tereny przede wszystkim współczesnej Mongolii, południowej Syberii i Azji Środkowej; dotyczący ich kultury, dziejów, języka itp.; |
| forntysk [~t ~a] adjektiv | staroniemieckiadjective |
| förnuft [~et] substantiv | poczytalność(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) możliwość rozpoznania znaczenia swego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem rozsądeknoun |
| förnuftig [~t ~a] adjektiv | racjonalnyadjective rozsądnyadjective rozumnyadjective sensowny(potocznie, potoczny) taki, który działa logicznie, rozsądnie |
| förnuftsvidrig [~t ~a] adjektiv | bezsensownyadjective |
| förnumstig [~t ~a] adjektiv | mędrkowatyadjective przemądrzały(potocznie, potoczny) taki, który ma przesadnie wysokie mniemanie o posiadanej przez siebie wiedzy |
| förnya [~de ~t] verb | odnawiaćverb |
