słownik Polsko-Szwedzki »
gula w języku po szwedzku
| Polski | Szwedzki |
|---|---|
| gula (potocznie, potoczny) kulista narośl lub zgrubienie noun | bula [~n bulor]substantiv |
| gulasz (kulinaria, kulinarny, kulinarnie) (spożywczy) rodzaj mięsnego ragoût; noun | gulasch [~en ~er]substantiv |
| antykoagulant (medycyna, medyczny) środek zmniejszający krzepliwość krwi; | |
| deregulacja (politologia, polityka, politologiczny, polityczny) (ekonomia, ekonomiczny) zniesienie lub ograniczenie przepisów określających coś noun | avreglering [~en ~ar]substantiv |
| nieregularny (językoznawstwo, językoznawczy) (gramatyka) taki, który nie podlega danej regule, odbiega od niej adjective | ojämn [~t ~a]adjektiv |
| nieregularny (wojskowość, wojskowy) nienależący do wojsk stałych, formowany doraźnie adjective | irreguljär [~t ~a]adjektiv |
| nieregularny adjective pojawiający się, działający, występujący w nierównych odstępach czasu | oregelbunden [oregelbundet oregelbundna]adjektiv |
| regulacja (językoznawstwo, językoznawczy) sprawowanie pieczy nad pewnym standardem językowym; noun | förordning [~en ~ar]substantiv |
| regulacja (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) obejmowanie czego przepisami prawa, normami noun | reglementering [~en ~ar]substantiv |
| regulacja noun podejmowanie działań w celu poprawy funkcjonowania lub przywrócenia czegoś | justering [~en ~ar]substantiv |
| regulacja noun sterowanie zmianą danej wielkości | anställning [~en ~ar]substantiv |
| regulamin (administracja) zbiór przepisów obowiązujących w danym miejscu, wśród członków jakiejś grupy noun | förordning [~en ~ar]substantiv |
| regulaminowy adjective dotyczący regulaminu | stadgeenlig [~t ~a]adjektiv |
| regularnie w sposób regularny | |
| regularność noun cecha tego, co regularne | regularitet [~en]substantiv |
| regularny (gramatyka) posiadający typową odmianę adjective | regelbunden [-bundet -bundna]adjektiv |
| regularny adjective powtarzający się w stałych odstępach czasu lub przestrzeni | regelbunden [-bundet -bundna]adjektiv |
| singulare tantum (gramatyka) rzeczownik występujący jedynie w liczbie pojedynczej; |
