kanon w języku łacina

Polski	Łacina
kanon (biblijny) zamknięty zbiór ksiąg uznany w Kościele za natchnione; noun	canon [canonis]noun
kanon (dawniej, dawny) (wojskowość, wojskowy) nazwa armaty noun	bombarda [bombardae]noun
kanon (kościelny) modlitwa eucharystyczna, część mszy świętej; noun	canon [canonis]noun
kanon (kulturoznawstwo, wiedza o kulturze, kulturoznawczy) (bibliotekoznawstwo, bibliotekoznawczy) lista norm, zasad, tekstów o podstawowym znaczeniu noun	canon [canonis]noun
kanon (kulturoznawstwo, wiedza o kulturze, kulturoznawczy) ogólnie przyjęta zasada czy wzorzec (postępowania, estetyki, itp.); noun	canon [canonis]noun
kanon (muzykologia, muzyka, muzykologiczny, muzyczny) forma muzyczna z powtarzającym się tematem; noun	canon [canonis]noun
kanon (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) pojedynczy przepis w kodeksie noun	canon [canonis]noun
kanonik (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) duchowny katolicki uhonorowany członkostwem w kapitule katedralnej lub kolegiackiej; noun	canonicus [canonici]noun
kanonizacja (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) oficjalne uznanie zmarłego za świętego i zezwolenie na jego publiczny kult w Kościele katolickim lub Cerkwi prawosławnej; noun	canonizatio [canonizationis]noun

Historia wyszukiwania