gläubiger w języku polskim

Niemiecki	Polski
der Gläubiger [des Gläubigers; die Gläubiger] Substantiv	wiernynoun ten, który wierzy, jest wyznawcą danej religii wierzącynoun osoba wyznająca jakąś religię
Gläubiger \| Kreditor Substantiv	wierzyciel(potocznie, potoczny) osoba lub instytucja, od której pożyczone zostały pieniądze noun wierzyciel(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) osoba fizyczna lub prawna, która może żądać spełnienia świadczenia od innej osoby, z którą łączy ją stosunek zobowiązaniowy; noun
Altgläubiger \| Raskolnik Substantiv	staroobrzędowiec(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) członek odłamu cerkwi prawosławnej nieuznającego siedemnastowiecznej reformy liturgicznej patriarchy Nikona; noun
Atheist \| Gottesleugner \| Nichtgläubiger Substantiv	ateistanoun człowiek odrzucający wiarę w istnienie bogów
der Ungläubiger [ein Ungläubiger; des/eines Ungläubigen; die Ungläubigen/zwei Ungläubige] Substantiv	niewierzącynoun osoba bezwyznaniowa; ktoś, kto nie jest wyznawcą żadnej religii
ungläubig [ungläubiger; am ungläubigsten] Adjektiv	niedowierzającyadjective niewierzący(teologia, teologiczny) w kontekście wiary, wyznania: który nie wyznaje żadnej religii, niereligijny adjective
ungläubiger Thomas Substantiv	niewierny Tomasznoun o człowieku, który nie uwierzy w coś, póki tego nie zobaczy, nie dotknie

Historia wyszukiwania