Engels-Nederlands woordenboek »
transitive betekenis in Nederlands
| Engels | Nederlands |
|---|---|
| transitive (affected by transference of signification) adjective [UK: ˈtræn.sə.tɪv] [US: ˈtræn.sə.tɪv] | overdrachtelijkbijvoeglijk naamwoord |
| transitive (grammar, of a verb: taking an object or objects) adjective [UK: ˈtræn.sə.tɪv] [US: ˈtræn.sə.tɪv] | overgankelijkbijvoeglijk naamwoord transitiefbijvoeglijk naamwoord |
| transitive verb (a verb that is accompanied by a direct object) noun [UK: ˈtræn.sə.tɪv vɜːb] [US: ˈtræn.sə.tɪv ˈvɝːb] | overgankelijk werkwoordsubstantief transitief werkwoordsubstantief |
| intransitive (of a verb, not taking a direct object) adjective [UK: ɪn.ˈtræn.sə.tɪv] [US: ɪn.ˈtræn.sə.tɪv] | intransitiefbijvoeglijk naamwoord onovergangelijkbijvoeglijk naamwoord |
| intransitive verb (action verb not taking a direct object, see also: neuter) noun [UK: ɪn.ˈtræn.sə.tɪv vɜːb] [US: ɪn.ˈtræn.sə.tɪv ˈvɝːb] | onovergankelijk werkwoordsubstantief |
