weich betyder på polska
| Tyska | Polska |
|---|---|
| weich [weicher; am weichsten] Verb | łagodniećverb |
| weich [weicher; am weichsten] Adjektiv | miękiadjective miękkiadjective puchatyadjective |
| die Weiche [der Weiche; —] Substantiv | rozjazdnoun zwrotnicanoun |
| Weichei Substantiv | popychadło(potocznie, potoczny) (lekceważąco, lekceważący) osoba wykorzystywana w społeczności lub miejscu pracy |
| weicher Gaumen | |
| die Weichsel [der Weichsel; die Weichseln, —] Substantiv | Wisła(geografia, geograficzny) (hydrologia, hydrologiczny) rzeka w Polsce; |
| der Weichselzopf [des Weichselzopf(e)s; die Weichselzöpfe] Substantiv | kołtunnoun |
| aufweichen [weichte auf; ist aufgeweicht] Verb | rozmiękczaćverb rozmięknąćverb rozmoknąćverb zmiękczaćverb |
| der das Weichteile [—; die Weichteile] Phrase | czułe miejscephrase części miękkiephrase |
| Weichtier Weichling Substantiv | mięczak(pogardliwie, pogardliwy) człowiek miękki, uległy, bez charakteru |
| Weichtier | Molluske Substantiv | mięczak(zoologia, zoologiczny) bezkręgowe zwierzę wodne; |
| aberrant | abweichend Adjektiv | aberracyjnyadjective |
| Aberration | Abweichung Substantiv | aberracja(astronomia, astronomiczny) pozorne odchylenie ciał niebieskich od ich rzeczywistego położenia wywołane ruchem Ziemi po orbicie albo jej obrotem; aberracja(erudycyjny) odchylenie od normalnego stanu; nieprawidłowość; aberracja(optyka, optyczny) wada soczewek powodująca nieostrość, zabarwienie bądź zniekształcenie obrazu; wada odwzorowywania obrazu przez układy optyczne; |
| abkommen | abschweifen | abweichen Verb | odbiegaćverb |
| abweichen [wich ab; ist abgewichen] Verb | zboczyćverb |
| der Abweichler [des Abweichlers; die Abweichler] Substantiv | odstępcanoun odszczepieniecnoun złoczyńcanoun |
| Abweichlerin | |
| die Abweichung [der Abweichung; die Abweichungen] Substantiv | niezgodnośćnoun odstępstwonoun załomnoun |
| aufgeweicht | durchnässt | matschig Adjektiv | rozmokłyadjective |
| ausweichen [wich aus; ist ausgewichen] (Dativ) Verb | uchylaćverb uchylaćverb |
| ausweichen [wich aus; ist ausgewichen] (Dativ) Substantiv | uskoknoun |
| durchweichen [durchweichte; hat durchweicht] Verb | rozmakaćverb |
| das einweichen Verb | moczyćverb moczyćverb moczyćverb namoczyćverb |
