mor betyder på polska
| Svenska | Polska |
|---|---|
| mor | Maur(historia, historyczny, historycznie) (etnografia, etnograficzny) mieszkaniec starożytnego królestwa Mauretanii, znajdującego się w północno-zachodniej Afryce, obejmującego dzisiejsze tereny Maroka i północno-zachodniej Algierii; przodek współczesnych Berberów; |
| mor [modern, mödrar] | mama(potocznie, potoczny) matka matkarodzic płci żeńskiej; |
| mora [~n moror] substantiv | chłopkanoun |
| moral [~en ~er] substantiv | etyka(filozofia, filozoficzny) dział filozofii zajmujący się badaniem moralności i tworzeniem systemów myślowych, z których można wyprowadzać zasady moralne; moralnośćnoun morałnoun |
| moralisera [~de ~t] verb | moralizowaćverb |
| moralisk [~t ~a] adjektiv | cnotliwyadjective moralnyadjective |
| moraliskt | moralniew sposób zgodny z moralnością |
| moralist [~en ~er] substantiv | moralistanoun moralistanoun |
| moras [~et; pl. ~] substantiv | moczar(książkowy) teren podmokły |
| moratorium [moratoriet moratorier] substantiv | moratorium(politologia, polityka, politologiczny, polityczny) czasowe wstrzymanie określonych działań ze względu na szczególne okoliczności |
| morbiditet [~en ~er] substantiv | chorobliwośćnoun zachorowalnośćnoun |
| morbror [-brodern el. -brorn; pl. -bröder] substantiv | aamnoun wujeknoun |
| morchella | smardz(biologia, biologiczny) rodzaj grzybów |
| mord [~et; pl. ~] substantiv | mordnoun morderstwonoun zabójstwo(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) morderstwo; |
| mordbrand [~en -bränder] substantiv | podpalenienoun |
| mordbrännare [~n; pl. ~, best. pl. -brännarna] substantiv | podpalacznoun |
| mordisk [~t ~a] adjektiv | morderczyadjective |
| mordkommission [~en ~er] substantiv | komisja śledczanoun |
| morfar [-fadern -fäder] substantiv | dziadek(potocznie, potoczny) starszy pan, mężczyzna w podeszłym wieku dziadeknoun dziadeknoun dziadek macierzysty(przestarzałe, przestarzały) ojciec matki |
| morfarsfar substantiv | pradziadeknoun |
| morfarsmor substantiv | prababcianoun prababkanoun |
| morfem [~et; pl. ~] substantiv | morfem(gramatyka) najmniejsza znacząca cząstka wyrazu; |
| Morfeus | Morfeusz(mitologia grecka) bóg i uosobienie marzeń sennych o ludzkich kształtach; |
| morfin [~et] substantiv | morfina(medycyna, medyczny) (chemia, chemiczny) (farmacja, lekoznawstwo, farmakologia, farmaceutyczny, farmakologiczny) narkotyk (alkaloid opium) stosowany w medycynie jako silny środek przeciwbólowy, otrzymywany z maku; |
| morfinist [~en ~er] substantiv | morfinistanoun |
| morfologi [~n] substantiv | morfologia(biologia, biologiczny) nauka o budowie organizmów zwierzęcych i roślinnych; |
| morfologisk [~t ~a] adjektiv | morfologicznieadjective |
