id betyder på polska
| Svenska | Polska |
|---|---|
| identifierare | identyfikacyjnyzwiązany z identyfikacją, służący do identyfikacji |
| identifikation [~en ~er] substantiv | identyfikacja(książkowy) stwierdzenie czyjejś tożsamości, ustalenie jednakowości czegoś w porównaniu z czymś identyfikacja(psychologia, psychologiczny) (socjologia, socjologiczny) utożsamianie się osoby bądź grupy z wartościami i stylem innej osoby lub grupy identyfikacja(psychologia, psychologiczny) utożsamianie się z kimś, współodczuwanie; przeżywanie przez kogoś czegoś bezpośrednio jego niedotyczącego tak, jak ktoś inny, kogo to dotyczy naprawdę |
| identisk [~t ~a] adjektiv | identycznyadjective |
| identitet [~en ~er] substantiv | tożsamośćnoun tożsamośćnoun tożsamośćnoun tożsamośćnoun tożsamośćnoun |
| identitetshandling [~en ~ar] substantiv | dowód osobisty(administracja) dokument identyfikujący osobę oraz poświadczający jej obywatelstwo; |
| identitetskort [~et; pl. ~] substantiv | dowód osobisty(administracja) dokument identyfikujący osobę oraz poświadczający jej obywatelstwo; |
| identitetspolitik [~en] substantiv | |
| ideografi [~n] substantiv | ideografia(językoznawstwo, językoznawczy) przedstawianie informacji za pomocą ideogramów |
| ideogram [~met; pl. ~, best. pl. ~men] substantiv | ideogram(językoznawstwo, językoznawczy) znak graficzny, który pojedynczo może oznaczać określony przedmiot, ale też zależnie od kontekstu pewną ideę; nie informuje o wymowie; |
| ideolog [~en ~er] substantiv | ideolognoun |
| ideologi [~n ~er] substantiv | ideologianoun |
| ideologisk [~t ~a] adjektiv | ideologicznyadjective ideowyadjective |
| idiolekt [~en ~er] substantiv | idiolekt(językoznawstwo, językoznawczy) zbiór indywidualnych cech mowy danego rozmówcy; |
| idiom [~et; pl. ~] substantiv | idiom(językoznawstwo, językoznawczy) wyrażenie językowe, którego znaczenie jest swoiste, odmienne od znaczenia, jakie należałoby mu przypisać, biorąc pod uwagę poszczególne części składowe oraz reguły składni; idiomatnoun idiomatyzmnoun |
| idiomatisk [~t ~a] adjektiv | idiomatyczny(językoznawstwo, językoznawczy) swoisty dla konkretnego języka, będący idiomem |
| idiopatisk | idiopatyczny(medycyna, medyczny) powstający spontanicznie lub mający niejasne albo nieznane podłoże; |
| idiosynkrasi [~n ~er] substantiv | idiosynkrazjanoun |
| idiosynkrastisk | idiosynkratycznyzwiązany z idiosynkrazją |
| idiot [~en ~er] substantiv | czub(pejoratywnie, pejoratywny) osoba psychicznie chora idiota(potocznie, potoczny) (pejoratywnie, pejoratywny) człowiek głupi, tępak |
| idiotisk [~t ~a] adjektiv | idiotycznieadjective idiotyczny(pospolicie) nieprzemyślany, bezmyślny, głupi niedorzecznyadjective |
| idissla [~de ~t] verb | międlićverb przeżuwać(fizjologia, fizjologiczny) (zoologia, zoologiczny) żuć powtórnie połknięty wcześniej pokarm przeżuwać(przenośnie, przenośnia) rozmyślać wielokrotnie na ten sam temat; przeżywać coś w sobie nieustannie żućverb |
| idisslare [~n; pl. ~, best. pl. idisslarna] substantiv | przeżuwacz(zoologia, zoologiczny) ssak z uzębieniem i żołądkiem przystosowanym do przeżuwania roślin; przeżuwaczenoun |
| idka [~de ~t] verb | poświęcaćverb praktykowaćverb |
