stapla w języku polskim

Szwedzki	Polski
stapla [~de ~t] verb	układaćverb
förstaplats [~en ~er] substantiv	pierwszeństwonoun prawo do czegoś przed innymi; prawo bycia pierwszym, zrobienia czegoś na początku; przewaga, wyższość nad czymś lub nad kimś
konstapel [~n konstaplar] substantiv	posterunkowynoun policjant mający najniższy rangą stopień w policji
stapel [~n staplar] substantiv	słupeknoun

Historia wyszukiwania