stamma w języku polskim

Szwedzki	Polski
stamma [~de ~t] verb	bełkotverb niewyraźna mowa, bełkotanie jąkać(rzadki, rzadko używany) mówić w sposób nieskładny, mało zrozumiały verb jąkaćverb mówić przerywanymi sylabami, powtarzanymi głoskami, z powodu zdenerwowania lub wady wymowy jąkać sięverb stękaćverb mówić zacinająć się wywodzić sięverb
stammare [~n; pl. ~, best. pl. stammarna] substantiv	jąkała(potocznie, potoczny) kobieta, która się jąka noun jąkała(potocznie, potoczny) ktoś, kto się jąka noun
härstamma [~de ~t] verb	pochodzićverb

Szwedzki

Polski

stamma [~de ~t] verb

bełkotverb
niewyraźna mowa, bełkotanie

jąkać(rzadki, rzadko używany) mówić w sposób nieskładny, mało zrozumiały
verb

jąkaćverb
mówić przerywanymi sylabami, powtarzanymi głoskami, z powodu zdenerwowania lub wady wymowy

stękaćverb
mówić zacinająć się

stammare [~n; pl. ~, best. pl. stammarna] substantiv

jąkała(potocznie, potoczny) kobieta, która się jąka
noun

jąkała(potocznie, potoczny) ktoś, kto się jąka
noun