rik w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| rik [~t ~a] adjektiv | bogatyadjective bogatyadjective bogatyadjective zamożnyadjective |
| rik på svamp | grzybowyzwiązany z grzybami, dotyczący grzybów |
| Rikard | Ryszardimię męskie; |
| rike [~t ~n] substantiv | krajnoun królestwo(biologia, biologiczny) kategoria systematyczna niższa od domeny i wyższa od typu (w zoologii) albo od gromady (w botanice); królestwonoun państwo(politologia, polityka, politologiczny, polityczny) struktura polityczna obejmująca określony obszar i grupę ludzi go zamieszkującą, rządzona przez osoby reprezentujące tę grupę; ustrój takiej struktury; |
| Rike [~t ~n] substantiv | Rzesza(historia, historyczny, historycznie) określenie państwa niemieckiego w różnych okresach jego historii; |
| rikedom [~en ~ar] substantiv | bogactwonoun bogactwonoun |
| riklig [~t ~a] adjektiv | hojny(książkowy) szczodrze udzielany obfityadjective |
| rikoschett [~en ~er] substantiv | rykoszet(fizyka, fizyczny) odbicie się lecącego przedmiotu od jakiejś przeszkody, powodujące gwałtowną zmianę trajektorii lotu, lub ten odbijający się przedmiot; |
| riksdag [~en el. vard. -dan; pl. ~ar] substantiv | Reichstag(historia, historyczny, historycznie) (administracja) sejm rzeski, sejm rzeszowy, parlament, zgromadzenie przedstawicielskie w kolejnych formach państwowości Niemiec od XV w. do 1945 r.; Reichstag(historia, historyczny, historycznie) budynek parlamentu (1.1) w Berlinie; Riksdagnoun |
| riksdagsledamot [~en -ledamöter] substantiv | deputowanynoun |
| riksrättsdom | impeachment(politologia, polityka, politologiczny, polityczny) (prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) procedura formalnego oskarżenia o przestępstwo osoby mającej immunitet i zajmującej wysokie stanowisko państwowe; |
| riksspråk [~et; pl. ~] substantiv | język standardowy(językoznawstwo, językoznawczy) prestiżowa odmiana danego języka, pełniąca funkcję normy ogólnoetnicznej, stawiana w opozycji do wernakularnych form języka |
| riksstallmästare | koniuszy(historia, historyczny, historycznie) od XIV w. w dawnej Polsce, dworski tytuł honorowy pochodzący od koniuszego (1.1) koniuszy(historia, historyczny, historycznie) urzędnik sprawujący pieczę nad królewskimi stajniami i stadami koni – w średniowiecznej Polsce i innych krajach; |
| rikta [~de ~t] verb | orientowaćverb |
| riktig [~t ~a] adjektiv | słusznyadjective |
| riktigt | rzeczywiściezgodnie z rzeczywistością, naprawdę, faktycznie słuszniewłaściwie, zgodnie ze stanem faktycznym, trafnie |
| riktlinje [~n ~r] substantiv | wytycznanoun |
| riktning [~en ~ar] substantiv | kieruneknoun nurtnoun nurtnoun |
| affrikata [~n affrikator] substantiv | afrykata(językoznawstwo, językoznawczy) spółgłoska zwarto-szczelinowa; |
| Afrika substantiv | Afryka(geografia, geograficzny) trzeci pod względem wielkości kontynent na Ziemi; |
| afrikaans substantiv | afrikaans(językoznawstwo, językoznawczy) język afrykanerski afrykanerski(językoznawstwo, językoznawczy) język z grupy germańskich, używany w południowej Afryce; |
| afrikan [~en ~er] substantiv | Afrykaninnoun |
| afrikand | Afrykaner(etnografia, etnograficzny) biały mieszkaniec Republiki Południowej Afryki oraz Namibii, potomek holenderskich kolonizatorów; |
| afrikanisera [~de ~t] verb | afrykanizować(kulturoznawstwo, wiedza o kulturze, kulturoznawczy) narzucać afrykańskość, przymuszać kogoś do zostania Afrykaninem, zmieniać coś na afrykańskie |
| afrikanisering [~en] substantiv | afrykanizacja(kulturoznawstwo, wiedza o kulturze, kulturoznawczy) (politologia, polityka, politologiczny, polityczny) proces przejmowania przez rdzennych Afrykanów kontroli nad niektórymi obszarami Afryki i wypierania z nich białych |
