kalla w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| kalla | nazywaćokreślać nazwą, mianem |
| kalla [~n, kallor] | nazywaćnadawać nazwę lub imię wzywaćprzywoływać do siebie |
| kall [~t, ~a] | chłodnyo relacjach międzyludzkich, o uczuciach: pozbawiony silnych, ciepłych, dobrych uczuć; zdystansowany |
| kalla in | wzywaćprzywoływać do siebie |
| kalla kriget | zimna wojna(historia, historyczny, historycznie) okres napięcia pomiędzy Związkiem Radzieckim a Stanami Zjednoczonymi istniejący w drugiej połowie dwudziestego wieku; zimnowojennytaki, który dzieje się podczas zimnej wojny |
| beroendeframkallande adjektiv | nałogowyadjective |
| bollkalle [~n -kallar] substantiv | chłopiec do piłek(sport, sportowy) chłopak zbierający piłki podczas meczu i podający je grającemu |
| dödskalle [~n -skallar] substantiv | trupia czaszkanoun |
| framkalla [~de ~t] verb | pozbywaćverb rozwiniętyverb |
| frikalla [~de ~t] verb | odpuszczaćverb |
| fårskalle [~n -skallar] substantiv | baraninoun |
| inkalla [~de ~t] verb | powoływaćverb wzywaćverb |
| knäppskalle [~n -skallar] substantiv | oszołom(potocznie, potoczny) osoba zachowująca się nienormalnie rzeżucha(botanika, botaniczny) niejadalna roślina zielna z rodziny kapustowatych (Cardamine L.); świr(potocznie, potoczny) osoba chora umysłowo |
| kräkframkallande | wymiotnywywołujący wymioty |
| påkalla [~de ~t] verb | wzywaćverb |
| skalla [~de ~t] verb | rozlegać sięverb |
| skalle [~n skallar] substantiv | czaszka(anatomia, anatomiczny) część szkieletu chroniąca mózg, znajdująca się w głowie; czerepnoun |
| så kallad | tak zwany…używana przy wprowadzaniu nowego terminu lub gdy jest on nie do końca znany |
| tillkalla [~de ~t] verb | wzywaćverb |
| återkalla [~de ~t] verb | cofaćverb odwoływaćverb |
