dika w języku polskim
| Szwedzki | Polski |
|---|---|
| dika [~de ~t] verb | olewać(pospolicie) nie przejmować się czymś lub kimś, wykazując lekceważenie wagarowaćverb |
| abdikation [~en ~er] substantiv | abdykacjanoun |
| bergspredikan [best. ~] substantiv | kazanie na górzenoun |
| eradikation | eradykacja(medycyna, medyczny) całkowite wyeliminowanie choroby zakaźnej na całym świecie |
| handikapp [~et; pl. ~] substantiv | kalectwonoun niepełnosprawnośćnoun |
| handikappad [handikappat ~e] adjektiv | kalekaadjective |
| hatpredikant | kaznodzieja nienawiściosoba siejąca publicznie ideologiczną nienawiść, często podbudowaną religijnie |
| indikativ [~en ~er] substantiv | tryb orzekający(gramatyka) jeden z trybów czasownika wyrażający neutralny lub obiektywny stosunek mówiącego do podawanych faktów; |
| indikator [~n ~er ] substantiv | indykatornoun wskaźnik(statystyka, statystyczny) liczbowe przedstawienie pewnej wielkości |
| predika [~de ~t] verb | głosić(podniośle) wygłaszać (na przykład) przemówienie, kazanie kazać(przestarzałe, przestarzały) głosić kazanie |
| predika för de redan frälsta | wyważać otwarte drzwiwymyślać niepotrzebnie to, co zostało już wymyślone lub dowiedzione |
| predikan [best. ~; i pl. används predikningar] substantiv | kazanie(przenośnie, przenośnia) (potocznie, potoczny) nadęta mowa umoralniająca kazanie(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) religijna przemowa, której celem jest przekazanie prawd wiary i zasad życia moralnego, w chrześcijaństwie także część mszy lub nabożeństwa; |
| predikant [~en ~er] substantiv | kaznodzieja(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) ktoś, kto wygłasza kazania; rekolekcjonista(religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) w katolicyzmie: głoszący rekolekcje |
| Predikaren substantiv | Eklezjastes(biblijny) (literatura, literaturoznawstwo, literaturoznawczy) Księga Koheleta Eklezjastes(biblijny) (literatura, literaturoznawstwo, literaturoznawczy) starożytny żydowski pisarz, autor Księgi Koheleta; |
| predikat [~et; pl. ~] substantiv | orzeczenie(językoznawstwo, językoznawczy) część zdania informująca o czynności lub stanie podmiotu |
| predikativ | orzecznikowy(gramatyka) związany z orzecznikiem, dotyczący orzecznika |
| predikativ [~t, ~a] adjektiv | orzecznikadjective |
| radikal | radykalnyktóry jest skutkiem zdecydowanych, bezkompromisowych działań radykałekstremista, zwolennik radykalizmu, osoba o poglądach skrajnych rdzennydotyczący rdzenia |
| radikalism [~en] substantiv | radykalizmnoun |
| syndikalism [~en] substantiv | syndykalizm(politologia, polityka, politologiczny, polityczny) kierunek w ruchu robotniczym, zakładający prymat celów ekonomicznych nad politycznymi w walce o prawa proletariatu; |
| tv-predikant | teleewangelista(telewizja, telewizyjny) (religioznawstwo, religia, religioznawczy, religijny) człowiek głoszący i komentujący ewangelię poprzez telewizję |
| Vladikavkaz | Władykaukaz(geografia, geograficzny) miasto w południowej części Rosji, w północnym Kaukazie, położone nad rzeką Terek, stolica Republiki Północnej Osetii-Alanii; |
