słownik Polsko-Szwedzki »
ogon w języku po szwedzku
| Polski | Szwedzki |
|---|---|
| ogon (zoologia, zoologiczny) (anatomia, anatomiczny) część ciała niektórych zwierząt, składająca się z włosów, piór lub kręgów, także futro z tej części ciała; noun | svans [~en ~ar]substantiv |
| ogon noun końcowa część jakiegoś przedmiotu | svans [~en ~ar]substantiv |
| ogonek (językoznawstwo, językoznawczy) znak diakrytyczny w postaci ogonka (1.2) umieszczany pod literą noun | svans [~en ~ar]substantiv |
| ogoniasty | |
| ogonowy związany z ogonem, dotyczący ogona | |
| bezogonowy adjective | svanslös [~t ~a]adjektiv |
| koński ogon noun | hästsvans [~en ~ar]substantiv |
| kuoka krótkoogonowa (zoologia, zoologiczny) Setonix brachyurus, gatunek zwierzęcia z monotypowego rodzaju kuoka, Setonix | |
| lirogon (ornitologia, ornitologiczny) ptak z rzędu wróblowych występujący na kontynencie australijskim; | |
| mysi ogonek (pogardliwie, pogardliwy) krótki, cienki warkocz, warkoczyk | |
| papużka długoogonowa (ornitologia, ornitologiczny) (potocznie, potoczny) papużka o długim ogonie | |
| płetwa ogonowa (zoologia, zoologiczny) tylna płetwa zwierząt wodnych noun | stjärtfena [~n -fenor]substantiv |
| siedzieć na ogonie noun jechać lub lecieć za kimś bardzo blisko | bakdörr [~en ~ar]substantiv |
