knall w języku polskim

Niemiecki	Polski
der Knall [des Knall(e)s; die Knalle] Substantiv	plask(potocznie, potoczny) dźwięk plaskania, który powstaje podczas uderzenia o coś płaskiego lub miękkiego noun
Knall \| Schuss Substantiv	wystrzałnoun efekt wyrzucenia pocisku z broni miotającej lub broni palnej
knallen [knallte; ist geknallt] Verb	trzasnąćverb uderzyć mocno w coś, wywołując krótki, głośny dźwięk
knallen \| knarren \| knistern \| prasseln Verb	trzasnąćverb wydać płaski, suchy dźwięk jak przy łamaniu czegoś
die Knallerbse [der Knallerbse; die Knallerbsen] Substantiv	diabełeknoun strzelający diabełeknoun
knallrot Adjektiv	czerwony jak burakadjective zaczerwieniony na twarzy z powodu silnej emocji, najczęściej zawstydzenia
zuknallen [knallte zu; ist zugeknallt] Verb	trzaskaćverb uderzać mocno, wywołując trzask
Knalltüte	dureń
knallweiß Adjektiv	jaskrawobiałyadjective biały o intensywnym, jasnym odcieniu
grellgelb \| knallgelb Adjektiv	jaskrawożółtyadjective żółty o intensywnym, jasnym odcieniu
Luftpolsterfolie \| Knallfolie Substantiv	folia bąbelkowanoun folia z tworzywa sztucznego z bąbelkami powietrza stosowana do opakowywania kruchych przedmiotów;
der Urknall [des Urknalls; —] Substantiv	Wielki Wybuch(astronomia, astronomiczny) model powstania Wszechświata; noun

Historia wyszukiwania