Duits-Nederlands woordenboek »
ei betekenis in Nederlands
| Duits | Nederlands |
|---|---|
| eigens Adverb | afzonderlijkbijwoord apartbijwoord gescheidenbijwoord inhetbijzonderbijwoord inzonderheidbijwoord snelbijwoord speciaalbijwoord terzijdebijwoord vaneenbijwoord voornamelijkbijwoord |
| die Eigenschaft [der Eigenschaft; die Eigenschaften] Substantiv | bezitsubstantief eigenschapsubstantief |
| das Eigenschaftswort [des Eigenschaftswortes/Eigenschaftsworts; die Eigenschaftswörter] Substantiv | |
| der Eigensinn [des Eigensinns; —] Substantiv | buim grilm kuurm nukm |
| eigensinnig [eigensinniger; am eigensinnigsten] Adjektiv | halsstarrigbijvoeglijk naamwoord hardnekkigbijvoeglijk naamwoord koppigbijvoeglijk naamwoord stijfhoofdigbijvoeglijk naamwoord verbetenbijvoeglijk naamwoord verstoktbijvoeglijk naamwoord |
| eigentlich Adjektiv | eigenlijkbijvoeglijk naamwoord |
| das Eigentum [des Eigentums; (Plural selten:) die Eigentume] Substantiv | goedo |
| der Eigentümer [des Eigentümers; die Eigentümer] Substantiv | |
| eigentümlich [eigentümlicher; am eigentümlichsten] Adjektiv | apartbijvoeglijk naamwoord oorspronkelijkbijvoeglijk naamwoord origineelbijvoeglijk naamwoord |
| die Eigentümlichkeit [der Eigentümlichkeit; die Eigentümlichkeiten] Substantiv | bezitsubstantief eigenschapsubstantief |
