brechen znamená v Polsčina
| Nemčina | Polsčina |
|---|---|
| durchbrechen [brach durch; hat/ist durchgebrochen] Verb | nadziewaćverb |
| Ehebrechen | Ehebruch Substantiv | cudzołożenie(przestarzałe, przestarzały) dopuszczanie się cudzołóstwa |
| einbrechen [brach ein; hat/ist eingebrochen] Substantiv | lejnoun |
| Erbrechen [erbrach; hat erbrochen] Substantiv | wymiotynoun |
| erbrechen | übergeben Verb | wymiotować(fizjologia, fizjologiczny) zwracać przez usta zawartość żołądka |
| das Gebrechen [des Gebrechens; die Gebrechen] Substantiv | kalectwonoun ułomnośćnoun |
| Gedankenverbrechen Substantiv | myślozbrodnia(neologizm) (literatura, literaturoznawstwo, literaturoznawczy) zbrodnia, którą popełnia niepoprawnymi myślami obywatel podporządkowany wszechwładnemu ustrojowi; myślenie podniesione do rangi karygodnego występku; |
| hervorbrechen [brach hervor; ist hervorgebrochen] Verb | dobywaćverb wybuchaćverb |
| das Kriegsverbrechen [des Kriegsverbrechens; die Kriegsverbrechen] Substantiv | zbrodnia wojenna(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) działanie poważnie naruszające prawa i zwyczaje wojenne, a także bulwersujące międzynarodową moralność i powagę traktatów; |
| der Laubrechen [des Laubrechens; die Laubrechen] Substantiv | miotło-grabie(ogrodnictwo, ogrodniczy) narzędzie stosowane w ogrodnictwie do grabienia liści, wykonane najczęściej ze stalowych prętów tworzących wachlarz długich sprężystych zębów |
| losbrechen [brach los; hat losgebrochen] Verb | odłamywaćverb rozpętać sięverb |
| panzerbrechend Adjektiv | przeciwpancernyadjective |
| radebrechen [radebrechte; hat geradebrecht] Verb | dukaćverb |
| sich den Kopf zerbrechen | |
| sich den Kopf zerbrechen Verb | łamać sobie głowęverb zachodzić w głowęverb |
| unterbrechen | |
| unterbrechen Verb | przerywaćverb |
| unterbrechen Substantiv | przerwanie(informatyka, informatyczny) sygnał powodujący zmianę przepływu sterowania |
| das Verbrechen [des Verbrechens; die Verbrechen] Substantiv | przestępstwo(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) czyn zabroniony pod groźbą kary jako zbrodnia lub występek, przez ustawę karną obowiązującą w czasie jego popełnienia, bezprawny, zawiniony, społecznie szkodliwy; zbrodnia(prawo, prawoznawstwo, prawniczy, prawoznawczy) bardzo ciężkie przestępstwo; |
| Verbrechen gegen die Menschlichkeit | |
| zusammenbrechen [brach zusammen; ist zusammengebrochen] Verb | załamywaćverb |
